ما آدمها (اگر آدم باشیم!) موجوداتی هستیم بس پر توقع. همیشه طلبکار هستیم، حتی از خدا! قدمی در راه خدا برنمیداریم مگر با توقع. هر چند بزرگانی هستند... برای خادم راه حق شدن توقع هرچیزی را داریم. زندگی راحت میخواهیم. غافلیم... به قول حجت الاسلام پناهیان خدا بنده‌اش را میزند! با حقوق سرِ وقت و شسته رفته هم کار برای خدا نمیشود! نمیدانم شاید راز رسیدن به حاجات در کار مخلصانه برای خدا باشد، اما مهم چیز دیگری است... اینکه خدا شنیدن صدای عبدش را دوست دارد و از شنیدن صدای کافران چنان بیزار است که میگوید اگر دلهای مومنان نمیلرزید ناودان خانه هایشان را از طلا قرار میدادم، تا بهانه‌ای برای صدا زدنم نداشته باشند. داشتن بهانه‌ای برای غافل نشدن از یاد خدا شاید بهترین هدیه‌ی معبود به عبد باشد، خدا کند غفلت نکنیم... نکند سرکشی کنیم بهانه ها را از ما بگیرد...
البته برخی بلایا به منظور عقوبت هستند، ما هم مستحق عقوبت...
- ۹
- دوشنبه, ۱۱ شهریور ۱۳۹۲، ۱۰:۱۹ ب.ظ
عبارت استاد پناهیان بود، اگر حافظه خطا نکرده باشد
متأسفانه...
:دی