بنده

      اگر هم بفهمد، محبت به هوس باز ربطی به ارضای هوس باز به سبک فاحشه ها ندارد

شاید مثالی که زدم به اندازه کافی مبین نبود. آیا همانطور که یک کودک محبت را میفهمد حاضرید برایش محبت کنید؟مثال معروفش همان سیلی پدرانه است. حتّی یک نوجوان خریدن یک موبایل را محبّت درک میکند. ولی آیا این وسیله برای سنّ او و اقتضائات او واقعاً محبّت است؟ باید دید پدر چطور به این مسئله نگاه میکند.

اگر آدمهایی که تو گفتی اینطور باشند: «آدمها بنده ی محبتند نه عقل و منطق..» اینها دقیقاً حیوان هستند. چون این ویژگی مختص حیوان است. آدمها (عوام الناس) بنده محبّت هستند چون منطقی نیستند. ولی آیا پیامبر هم بنده محبّت است و بنده عقل و منطق نیست؟ آیا حضرت آقا هم فقط بنده محبّت است و بنده منطق و عقل نیست؟ آیا یارانِ امام حسین در روز عاشورا، صرفاً بنده‌ی محبتّ بودند؟ اگر اینطور بوده اینها بالکل در جهل بوده اند.

و اصلاً این جمله که آدمها بنده ی محبتند نه عقل و منطق... جدایی عقل و احساس را به شکلی غیر منطقی پیشفرض دارد. اتفاقا نسبت عقل و احساس باید جور دیگری چینده شود. انسان به آنچه عقل و منطق میگوید باید احساس بورزد. پس عقل و منطق مقدم بر احساس هستند. ولی متاسفانه انسانهای عادی عمدتاً به چیزهایی علاقه دارند که نمیدانند چرا به آن علاقمندند. مثل علاقه به یک تیم فوتبال که به نظرم علاقه‌ی نامشروعی است. چون بی منطق است. مثل همان کودک. کودک چون منطقی علاقه نمیورزد کودک است وگرنه تفاوت یک کودک و بزرگسال فقط در «منطق و عقل» است نه در «احساس» چرا که به مراتب احساسات بک کودک بیشتر از بزرگسال است ولی منزلت بزرگسال بیشتر است. این است که «عوام الناس کالانعام». چرا که عوام الناس به خاطر احساساتی نبودن مانند انعام نیستند. احساسی بودن منجر نمیشود عوام الناس مانند انعام نباشند چرا که آنها هم احساسات دارند. بلکه «منطقی نبودن» منجر به «حیوان» شدن عوام الناس میشود.