سمپاد شاید مهمترین مزیتش برای مثل منی، دوستانی بود که برایم داشت. کسانی که سرشان به تنشان می‌ارزد و هرکدام به شکلی در جایی به شیوه خاص خود زندگی میکنند. البته در همان سمپاد هم ۶۰ درصد افراد با دغدغه‌های عادی هستند اما آدمهای خاص و دوستان خاص ییشتر پیدا میشوند. دوستانی که در دوران دانشجویی مثل‌شان را پیدا نکردم یا حداقل خیلی کمتر پیدا کردم. بهترین دوستانی که دارم از همان دوران هستند. البته برای درون‌گرایی چون من، دوست مفهوم پیچیده‌ای است!
خوبی دوستان سمپادی این است که هرکدام در جایی هستند، چه ایران چه خارج و دایره‌ی ارتباطات مؤثر آدم را گسترده و متنوع میکنند. از کسانی که تاجرند و کف بازار و از چین جنس میاورند تا مهندس عمران و معمار و برنامه‌نویس و فارم‌دار و بورسی و پزشک و دندانپزشک و داروساز و شتابدهنده‌دار و فیلسوف و حتی محیط‌بان!
دیروز در پرسیس‌ژن به دیدار یکی از کسانی رفتم که دورادور در دبیرستان با او آشنا بودم. دکتر مهرداد مصطفوی‌پور، سال پایینی ما بود و داروسازی شیراز خواند و حالا مدیر اجرایی شعب شتابدهنده پرسیس‌ژن است. از اینستاگرام دوباره پیدایش کردم و اینستاگرامر فعالی بود (چند روزی است دی‌اکتیو کرده). دو ساعتی در پرسیس‌ژن با او گفتگوی مفصلی داشتم و با این شتابدهنده آشنا شدم. دریاره‌ی شرایط امکان راه‌اندازی یک استارتاپ دارویی در یزد گفتگو کردیم.
به نظر شما میتوانیم یک استارتاپ دارویی نقلی در یزد راه بیاندازیم؟
View this post on Instagram
- ۳
- يكشنبه, ۲ شهریور ۱۳۹۹، ۰۶:۵۹ ب.ظ
من به عنوان سرمایه‌گذار می‌تونم کنارتون باشم و پیش پیش هفتاد درصد سهم می‌خوام :))))
عزیزی برادر... چرا که نه! پول از شما کار از ما!