بنده

میخواستم هر روز از واقعه ایی که در اون روز اتفاق افتاده بنویسم. مطالبی پراکنده پیدا کردم ولی نتونستم تاریخی مناسب بیابم. پس به همین دلیل از وقایع خودم تو این ۱۰ روز مینویسم. کسانی که مشتاق به جمع آوری اطلاعات از امام حسین هستند میتونن به این سایت مراجعه کنند.(www.emamhossein.com)

۱.روز اول : مدرسه که رفتم دیدم همه سیاه پوشیدن.منم بی خبر از دنیا و ... بچه های مذهبی و بعضیای خشک حتی میگفتن نخندین که محرمه.ولی کی گوش میداد؟بچه ها که با گوشی آهنگ هم میگذاشتن!!!

بعد از ظهر میخواستم بروم بیرون. با عادت همیشگی هدفون رو که خواستم بگذارم تو گوشم صدایی شنیدم. خونه همسایه مثل هر سال دهه اول محرم را روضه میگیره. صدای یا حسین(ع) از بلند گو میومد. خیلی دلم میخواست آهنگ گوش بدم ولی هدفون رو غلاف کردم و به حرمت امامم به حرکتم ادامه دادم. دلم میخواست برم در یکی از روضه ها بشینم. ولی ...

۲.روز دوم : امتحان فیزیک داشتم.ولی اصلا حوصله فیزیک نداشتم. ظهر شد. مامان و مامان بزرگ میخواستن بروند امام زاده سید جعفر نماز بخونن. روز جمعه بود و نماز جماعت برگزار نمیشد. من هم که حوصله نداشتم فیزیک بخونم همراهشون رفتم.

دفعه آخری که رفتم امامزاده سید جعفر شب احیا بود تو رمضون.دلم برای امازاده تنگ شده بود. رفتم مثل همیشه اول سلام کردم و بعد ... نماز خوندم و با خدای خودم خلوت کردم. دلم میخواست گریه کنم ولی...

بعد از نماز رفتم بیرون.برف شدید شده بود و دونه ها  درشت درشت بود. خیلی امامزاده قشنگ شده بود. اون کنارا یک چادر بود که ازش صدای نوحه میومد. مثل همیشه کار و کاسبی کسایی که سی دی مداحی میفروشن رونق گرفته. با داداشم رفتم تو چادر. دنبال یک کتاب ساده درباره وقایع ۱۰روز اول محرم بودم. از فروشنده که یک پسر جوان بود پرسیدم. گفت:

من فقط درباره سی دی ها میدونم از کتابا چیزی سر در نمیارم!

                                         دنبال کتاب میگشتم:

.داستانهایی واقعی از جن !!! آداب ازدواج!!! ازدواج موقت!!! اتفاقاتی که بعد از مرگ برای روح میافتد!!! راه ساده برای رسیدن به بهشت!!! داداش بخند!!!!

تنها کتابی که توی اون همه کتاب خوب بود ۱.دیوان حافظ بود.۲. سخنان مراجع و...3.کی پنیر مرا جابجا کرده!!!!

از ۲تا  آیت اللهی که برای خرید سی دی مداحی اومده بودن پرسیدم.اونها هم تو کتابا که گشتن چیزی پیدا نکردن و کتابی به من پیشنهاد کردند. (لهوف)

کتاب کی پنیر مرا جابجا کرده را خریدم برای داداشم و بیرون رفتم.

                                               با خودم فکر میکردم که....

این همه کتاب از ظاهر دین دیدم .این همه کتاب که به نظرم خوندشنان مکروهه و کتابهایی که واقعا مزخرفاتی عام پسند بیش نیستند. یک کتاب درباره مولایم امام حسین ندیدم. هدف حسین از این قیام چی بود ای کسی که مداحی میکنی؟ هدف حسین چی بود ای کسی که سی دی مداحی و یک مشت کتاب مزخرف میفروشی؟ 

۳.روز سوم: عادی!!! بدون موسیقی!!!

۴.روز چهارم: ساده تر از روز سوم!

۵.روز پنجم: روزها میگذرند عین باد. ۵روز گذشت و روز ششم فرا میرسد و میرسد و ... روز عاشورا میرسد!

۶.روز ششم شد و هنوز هدف حسین مجهول مانده!

دیشب رفتم روضه.اولین روضه محره ۸۶. بابا گفت برین یک جایی همین نزدیکیها که گرم و نرم هم هست!

ما هم رفتیم.

یک آخوند داشت حرف میزد. نشستیم پای حرفاش.داشت درباره توکل به خدا حرف میزد.یکی از داستانهایی رو که گفت رو مینویسم. اصلا نمیخوام قضاوت کنم. قضاوت درستی داستان با خودتون.اگه این داستان درسته منبعش رو به من هم بگین.

میگفت: ای جوانان توکل کنین به خدا و برین زن بگیرین! بعضی جوونا میگن خرج و مخارج ندارن نمیرن زن بگیرن.بابا مگه روزی شما دست خودتونه؟ توکل کنین به خدا و...

حدود قرنی پیش طلبه ای بعد از اتمام درسش میخواسته بره زن بگیره ولی نه پول داشته نه خونه نه زندگی و نه... میره نامه بنویسه برای ائمه معصومین تا کمک بخواد. وقتی استخاره میگیره همش بد میاد.آخرش میره برای خدا نامه بنویسه که از قضا استخارش خوب میاد. می نویسه.

من البنده حقیر فقیر ... طالقانی الی الله کبیر ...

می نویسه و بعد میبره مسجد. میره بالای مسجد و نامه رو میگذاره توی شکافی که بین دیوار مناره ها قرار داشت. و میره خونه.

شاه اون زمون میره شکار. بین شکارش یکدفعه میبینه که گرد بادی داره میاد طرفش. گردباد نزدیک میشه و نامه طلبه جوان رو میگذاره درست رو پای شاه(همین که اینو گفت پیر مردی که پشت سر من بود با کمال تعجب و شاید ترس گفت : الله اکبر!!!)

شاه شکار رو تعطیل میکنه میره دنبال این طلبه. طلبه رو پیدا میکنه و بهش میگه این چه نامه ای است که برای خدا نوشتی.

طلبه میگه من این نامه رو برای تو ننوشتم بلکه برای خدا نوشتم. خدا تو را وسیله قرار داده است.

تا آخر شب این طلبه جوان و با ایمان و متوکل هم خونه پیدا میکنه هم زن هم زندگی هم ...

۷.روز هفتم...(روزی عجیب.بد.ناخوش.ولی امیدوار کننده!)

۸.روز هشتم : رفتیم حسینیه تفت. نمیخوام از دسته ها و سینه زنی ها بگم.چون هممون دیدیم از این چیزا.

وقتی بچه های کوچولو رو میدیدم که زنجیر های بزرگ برداشتن و دارن زنجیر میزنن احساس حقارت میکردم. دلم میخواست منم برم زنجیر بزنم.با جون و دل بزنم.محکم بزنم که خون بریزه بیرون!!!

بچه ها با هم بودند و زنجیر میزدند و میخندیدند!!! اصلا نمیدونستند که چرا دارن زنجیر میزنن فقط داشتن مثل بزرگا میزدند و میخندیدند.خوشحال بودند. به چشمهای بعضی بزرگتر ها هم که نگاه میکردم همینو میدیدم.یعنی خیلی از اونها هم نمیدونستند چرا دارن زنجیر میزنن. ازشون اگه میرسیدم چی به نظرتون جواب میدادند؟ نمیدونم.

هیئت ها میومدند و میرفتند. هر کودوم یک هنری داشتند! خنده دار بود به نظر من. من به شخصه فکر میکنم این هنر نمایی هایی که هیئت ها نشون میدادند از چند دلیل خارج نبود:

۱. فردا وقتی بچه های اون یکی هیئت رو میدیدند هنر های همدیگه رو به رخ هم بکشن!

۲. جلوی دیگری کم نیارن.

۳. که از همه مهمتره (البته فکر کنم) برای اینکه جلوی بانوان گرامی خود نمایی کنند!!!!

جالبه....  اینقدر فلسفه داره عاشورا و حرکت امام حسین ولی ما فقط بلدیم که تو سر خودمون بزنیم و نعره برآوریم و ندانیم برای چه!

در راه برگشت به خونه رادیو ماشین روشن بود.داشت میگفت:

این همه از فداکاری و بزرگواری ابوالفضل حرف میزنیم. این همه توی روضه ها داریم دهن خودمونو صاف میکنیم و داد میزنیم که ابوالفضل قمر بنی هاشم بود.ابوالفضل قدی بلند و رعنا داشت و زیبا بود.ابوالفضل آقا بود. این همه داریم از  فداکاری ابوالفضل میگیم.

آیا تا حالا از اینها چیزی یاد گرفتیم یا اینکه همه اش حرف زدیم؟ آیا از ابوالفضل چیزی آموختیم یا اینکه فقط اورا در قصم های خود شریک قرار داده ایم؟

ابوالفضل که بود که همه از او مدد میخواهند؟

۹.روز نهم: شب شد.بابا نمیخواست بره بیرون یعنی حوصله بیرون رفتن نداشت مجبور شدم با دوچرخه برم بیرون.اول زنگ زدم به مصطفی سالاری.گفت شازده فاضله. منم چرخ رو برداشتم و رفتم.

راه خیلی بود. از اطلسی تا شازده فاضل خیلی راه است. ولی مگه در سال چند بار شب عاشورا داریم؟

هوا سرد بود. سرد سرد سرد. کناره خیابونها یخ زده بود. لیز بود.لیز لیز لیز. 

شال رو دور صورتم پیچیده بودم. هر بازدمی که بیرن میومد بخاری بود که روی عینکم مینشست.

بچه ها از توی ماشینا بخار پنجره هارو پاک میکردند و منو نگاه میکردند و با حالتی تعجب آمیز منو به همدیگه اشاره میکردن.

انگار تا حالا کسی رو ندیده بودند که تو اون هوای سرد پاهاش رو رکاب باشه.

رسیدم شازده فاضل.

مصطفی دم در ایستاده بود.بعد از قفل کردن دوچرخه و باز کردن بند کفش پرده رو کنار زدم. ملتی رو دیدم که با صدای یاحسین به سینه خود میکوبند و فریاد میزنند. صدای تبل دل را میلرزاند. توصیفش سخت است.

مرا معذور بدارید.

ولی بگذارید چیزی را بگویم. با آنکه آن همه گفتم که فکر کنیم به هدف حسین. آن همه بد گفتم از هیئت و ...

با این حال اگر همین را هم از دست بدهید ضرر کردید. درست است که چیزهای عجیبی میشنویم در بین شعرها. میشنویم که مداح میگوید به قرآن الان خدا دیگر گریه میکند! یا خدا به شما حسرت میخورد و از این قبیل کفرها... ولی اگر در خانه نشستی و گفتی روضه بد است و فلان و فلان... و نرفتی که چند دقیقه روضه گوش بدی اشتباه کردی. سیاهی لشکر حسین باش اگر نمیتوانی از یایران نزدیک اوی باشی.

ساعت حدودا ۱۱:۳۰ بود. وقتی که بر میگشتم به خاطر لیز بودن زمین با دوچرخه به زمین خوردم. ۵دقیقه در همان حال دراز کش بودم. انگار دلم میخواست بخوابم. خسته بودم و به آغوش سرد یخهای زمین دل بسته بودم. دراز کشیدم و لذت بردم.اگر کسی آنجا نبود قراری بر بلند شدن هم نبود.

۱۰.  روز دهم: صبح دوباره با مصطفی قرار گذاشتیم روی میدون مجاهدین.  خانواده من رو تا میدون رسوندن. رو میدون بودم و مصطفی رو پیدا کردم. من و مصطفی بودیم. ماندیم که کجا رویم. در همین حین تریلرهای نمایش رو دیدم.تصاویر بهتر از من میتوانند توصیف کنند

توریست ها نیز به وجد آمده بودند ومیخواستند ببینند که این چه نونیه که این همه آدم براش سر و دست میشکنن.

ظهر شد و موقع ناهار. دوباره صف های طولانی غذا پشت درهای بسته. یکی از تو داد میزنه که غذا تموم شده. مردم پشت در هم انگار نه انگار که غذا تموم شده به فشار و ضرب و زور خودشون ادامه میدهند.

من و مصطفی چند جا دنبال غذا گشتیم ولی دریغ از غذا. در آخر پشت در یک حسینیه حدود 2ساعت صبر کردیم و بالاخره ساعت 3 به ناهار دست یافتیم.چون قاشق کم بود مجبور شدیم با دست قیمه بخوریم. هنوز لقمه اول را در دهان نگذاشته بودیم که چیزی شنیدم که خوردن آن غذا را برایم از خوردن زهر بد تر کرد.

چون غذا کم آمده بود ما داشتیم غذای پرسنل بیچاره رو میخوردیم.

بعد هم درد دلهای پرسنل شروع شد.

            این مردم بی عاطفه هرکدوم 2 یا 3 نوبت غذا میبرن. زنها که زیر چادر یا توی کیف قایم میکنند ومیبرند. به قرآن این غذاها تو خونشون زیاد میاد و میدن به جوجه و خروساشون.آخه فکر ماهارو نمیکنن و ...

                                                    شب شد و شام غریبان.

شمع خریدیم و رفتیم امیر چقماق. من 5تا شمع روشن کردم. یکی از شمع ها هم به نیت سلامتی اصغر روشن کردم!!!

بعد از کلنجارهای فراوان و سعی بر روشن نگه داشتن شمعها که همه بی فایده بود در راه برگشت مردی را دیدیم که شیر نذری میداد. مثل همیشه دور او غلغله بود. همه جور دروغی میگفتند تا یک لیوان شیر بگیرند( اینجاست که میگویم هدف امام حسین را نمی دانیم. )

وقتی شیر را گرفتم گفتم الان شیری داغ لب سوز میخورم که تا یک هفته زبونم از فرط سوختگی به مانند پارچه مخمل احساس میشود.

وقتی که شیر را خوردم روانم تازه شد. ذهنم باز شد.

                توی اون هوای سرد بی سابقه یزد گرم شدم با آن شیر شیرین و گرم.

                                              ان شاء الله که نذرش قبول باشد. 

<