بنده

چیزی که این انیمیشن در دو دقیقه و نیم نمایش داد را تا به حال در هیچ فیلم و انیمیشن و هیچ اثر ایرانی ندیدم. اینهمه مفهوم را چطور در این دو دقیقه گفت؟ البته البته البته، او توانست از بسیاری از کلیشه‌های موجود به زیبایی استفاده کند. یعنی آن چه که این انیمیشن دو دقیقه‌ای را معنادار کرده است شاید ساعت‌ها و بلکه سال‌ها (!) فیلم و سریال باشد. این انیمیشن کوتاه بدون آن عقبه مفهوم زیادی نداشت.

شما دو جهان چپ و راست را می‌بینید:

• جهان چپ (که در انیمیشن هم سمت چپ هست!) همان جهان کمونیستی است. یک دنیای ماشینی سیاه و عقب مانده و تاریک. بی هیچ لذت، با قوانین منظم و مدل فیزیک مکانیکی نیوتنی. انسان‌ها یک دست شده و همه کارگر. خلاقیت آنها هم نابود می‌شود.
• امّا جهانِ راست لیبرال رنگارنگ هست و پر از خلاقیت. هر کسی راه خود را می‌رود. مردم در صف‌ها و ستون‌ها حرکت نمی‌کنند بلکه یکی به دانشگاه می‌رود یکی به مغازه و هر کدام در مسیری. نظم و فیزیک این جهان، بی‌نظمی است مبتنی بر فیزیک کوانتومی.

امّا هر دو جهان یک ویژگی مشترک دارند. هر دو انسان‌ها را در مسیرها و مدارهای از پیش تعیین شده به حرکت وا می‌دارند. کسی نمی‌تواند از حد و حدودی که برایش پیش‌بینی کرده‌اند خارج شود. حتی در جهانِ راست لیبرال هم شما نمی‌توانید به برادرانتان در جهانِ چپ نزدیک شوید. برای رهایی امّا مردمِ جهانِ راست، این ناجیان جهان باید از قالب آن محدودیت‌ها خارج شوند و دست برادرانِ چپ خود را بگیرند و همه را آزاد کنند.

Maybe Oneday... Maybe Today...

و در آن زمان چرخ‌های عظیم و له‌کننده و خرد کننده‌ی اقتصاد جهانی از حرکت باز خواهد ایستاد!

و من افسوس می‌خورم بر هنر این کشور که از ساختن یک چنین انیمیشنی که واقعا در ابعاد هنر غرب یک انیمیشن معمولی است هم ناتوان است. اصلاً چنین دغدغه‌های بزرگی ندارد برای ساختن انیمیشن. دیگر تهش ما ایستاده‌ایم 2 می‌سازد! 😒 حق ما این است که هستیم. باور کنید حق ما همین است. ما تنبل‌ها، بی‌فکرها. آنها چقدر کار کرده‌اند که تصویر ذهنی ما را درباره‌ی جهان چپ و راست به این کلیشه‌ها تبدیل کرده‌اند و ما به جای آنکه کلیشه‌هایی برای آنها بسازیم، خودمان شده‌ایم سوژه‌ای برای کلیشه شدن در هنر آنها! 😔😞