بنده

از مسئولین کم نشنیده‌ایم که اصلاح مملکت نیازمند جراحی است! مثلا جراحی اقتصادی! و شنیده‌ایم که این جراحی دردناک است! وقتی مسئولین در رسانه‌ها از درد این جراحی می‌گویند، به مردم اشاره دارند. نظر آنها این است که این جراحیِ لازم، برای مردم دردناک است. من با جراحی دردناک موافقم امّا بنظرم آن اطبای حکمرانی در تشخیص بیماری اشتباه کرده‌اند و لاجرم جای اشتباهی را می‌خواهند جراحی کنند. تازه این نگاه خوش‌بینانه است. بدبینانه اینکه عامداً تشخیص اشتباهی می‌دهند و همچون اطبای ابدان، برای جیب خود میخواهند جراحی کنند.

جراحی لازم است امّا آن غده‌ی سرطانی که باید از پیکره‌ی این نظام خارج شود ارتباطی با مردم ندارد. آن غده درست در جایگاه خود مسئولین است. آن غده درست خود مسئولین مفسد هستند که باید جراحی شوند. این تومورهای بدخیمی که به هرجایی از بدن که دستشان رسیده متاستاز زده‌اند. این جراحی دردناک است، حتی دردناک‌تر از جراحی پیشین. چرا که درد مردم اساساً حس نمی‌شود. این نظام، این پیکر زمخت و بی‌احساس، اصلاً فریادهای درد مردم را نمی‌شنود. مردم دردهای جراحی‌های اشتباه این اطبای کاسبکار را مدت‌هاست می‌چشند و فریاد می‌کشند. امّا جراحی اصلی در جایی است که اگر حتی لمسش کنی، داد از نهاد پیکر نیمه‌جانِ این بچه غول بلند می‌شود. حال تصور کنید: می‌خواهید این غده‌ی سرطانی را جراحی کنید؟ جراحی لازم است تا مگر این جسم مریضِ در بسترِ مرگ، زنده بماند. جراحی لازم است اگر زندگی این موجود برایمان مهم است. امّا جراحی دردناکتر از آن چیزی است که آن تومورهای خود طبیب‌پندار، می‌پندارند.