بنده

دین‌داران یکی از مهمترین دلایل خود را برای وجود خدا و ضرورت دین، هدف‌مندی جهان بیان می‌کنند همراه با این پرسش که «آیا امکان دارد این جهان بدون هدف به وجود آمده باشد؟» خیلی هم سر راست آدرس می‌دهند که هدف کمال انسان است و بهشت و وصال و معبود و فلان! من با این گزاره‌ها راضی نمی‌شوم چون آنها را نمی‌فهمم. خودم را هم گول نمی‌زنم. کدام هدف؟ چه؟ کمال؟ این دیگر چه کوفتی است؟! وصال؟ بهشت؟ بهشت تنها چیزی است که می‌شود فهمیدش. ولی همان بهشت را هم وقتی فکر میکنیم که قرار است نامحدود در آن باشیم، آیا لذت‌بخش خواهد بود؟ کجایِ تکرار لذت دارد؟ بودن بدون نبودن جه لذتی دارد؟ قرار است همیشه باشیم، و نبودنی در کار نیست؟ هر روز صبح از خواب بیدار شویم و خود را غرق در انبوه نعمات لذت‌بخش مزخرف بیابیم؟ امّا من به خدایی می‌اندیشم که بسیار باهوش است. باهوش‌ترین است. من فکر می‌کنم این خدای هوشمند آنقدر «خلاق» است که همیشه جیزی دارد برای اینکه آدم را غافلگیر کند. مدام با آدم بازی می‌کند و هیچ تکراری را رخ نمی‌دهد. من عاشق چنین خدای هوشمندی هستم.