ما انسانها نیاز داریم مدام آنچه داریم را به خود یادآوری کنیم تا غم و اندوه آنچه نداریم ما را از پای در نیاورد. زندگی همه ما پر است از ملالتها و کاستیها که اگر مدام به آنها خیره شویم زندگیمان کاملا سیاه میشود. ما زندهایم و مجبوریم زندگی کنیم و برای زندگی، مجبوریم در این جهان تاریک، روشنیها را بیابیم و مدام آنها را برای خود زنده نگاه داریم. این کهکشان بسیار تاریک است. تیرگی آن لایتناهی است. جهان را بیش از هرچیز، تاریکی فراگرفته است. اما درست زیبایی این جهان در همان ستارگان، تک منابع روشنی و نوری است که در آن صفحهی یکپارچه سیاه، میدرخشند.
جهان پر از خالی است! در این جهان هستی، همچنان نیستی بیش از هستی وجود دارد! اما این اندک ذرات لذتبخش هستی برای ما موجودات بسیار کوچک بس است. ما نیاز داریم که مدام داشتههای اندکمان را در برابر نداشتههای بینهایتمان ستایش کنیم تا زنده بمانیم و شکرگزاری، شاید بهترین شیوهی زنده نگاه داشتن داشتههایمان در یادمان باشد.
بارها به این اندیشیدهایم که خدا به نماز ما نیازی ندارد. اینبار درست میان قنوت نماز بود که به یکباره دیدم که من چقدر به این نماز نیازمندم. نماز میخوانم و خدای را بابت آن ستارگان کوچک زندگیام شکر میگویم و این را پنجبار در روز تکرار میکنم تا بتوانم در این هستی سراسر نیستی، زنده و هست باقی بمانم. من به این خدا و شکرگزاری او بسی نیازمندم و از این مسیر، از خدای خودم و هر نمازی که میخوانم، بیشتر لذت میبرم.
View this post on Instagram
- ۰
- سه شنبه, ۴ شهریور ۱۳۹۹، ۰۴:۳۴ ب.ظ