ضریب جینی عددی است بین صفر و یک (یا صفر و صد درصد) که در آن صفر به معنی توزیع کاملا برابر درآمد یا ثروت و یک به معنای نابرابری مطلق در توزیع است. هرچه این عدد کوچکتر باشد نشان از اختلاف طبقاتی کمتر میباشد. طبق برآورد سازمان CIA در سال 2006، ضریب جینی در ایران برابر با 44.5 است.
در مطلب پیشین این بی ربط را نوشتم که ترجیح دادم به مطلبی مستقل تبدیلش کنم:
ما از دکتر روحانی بابت مواضع اصولی خود در سخنرانی در مجمع عمومی سازمان ملل صمیمانه کمال تشکر را داریم و بر مواضع اصولی، خداپسندانه، منطقی، مقتدرانه و در حقیقت مواضعی که رضایت خدا و ولی او را در بر دارند پافشاری میکنیم و این مواضع از طرف هر کسی باشد برای او احترام قائل هستیم. باید اعتراف کرد که عزت روز افزون اسلام در ایران مرهون خدمات مثبت تمامی مسئولین 34 سال گذشته است که وارث چنین عزتی در حال حاضر دکتر روحانی است. همانطور که رؤسای جمهور پیشین در حد وسعشان بر این عزت افزودند و آنرا پاس داشتند، امیدواریم دکتر روحانی نیز ابتدا به امر آنرا پاس داشته و در نهایت بر آن بیافزاید. فلله عزة جمعیا. تنها اتفاق ناخوشایند این سفر به نظر حقیر تماس تلفنیای بود که در انتهای سفر رخ داد. اما نه خود تماس بلکه اینکه چه کسی تماس گرفت. دکتر روحانی گفتند که از سوی امریکا بوده و امریکا میگوید از طرف ایران. ما از روحانی میپذیریم که امریکا تماس گرفته و حرفش را صدق میپنداریم چرا که حرف یک مسلمان (آنهم مجتهد شیعه) را با حرف کافر فرق میگذاریم. اما نکته دردآور این است که امریکا طوری رسانه های جهان را پر کرد که انگار ایران دست نیاز به امریکا آورده. این نکته عزت کسب شده در این سفر را متاسفانه شکست. اگر نگوییم همه آنرا به نفع امریکا مصادره کرد قطعا باید بگوییم که بخشی از آن را مصادره کرد. امریکا که اینهمه تریبون به ایران داد و گفت ایران بزرگ است در نهایت با یک تماس تلفنی و یک دروغ به همه جهان نشان داد که این ایران هرچقدر هم بزرگ باشد باز باید آخرش در 15 دقیقه جلوی امریکا دریوزگی کند. من معتقد نیستم که دکتر روحانی به عمد وسایل چنین دریوزگی را فراهم کرده است بلکه معتقدم این فقط یک غفلت بود و روحانی که به امریکا خوشبین بود فکر نمیکرد آنها به او زنگ بزنند و بعد در رسانه ها بروند بگویند ایران زنگ زده است. اولاً خدا کند این اتفاق که ما انشالله چشممان را برویش میبندیم، موجب آگاهی دکتر روحانی و تلنگری به او باشد که طرف مقابلش هیچگاه صادق نبوده و نیست و ثانیا موجب شود که دکتر روحانی بفهمد که رابطه با امریکا چقدر ظریف و پیچیده و چقدر سخت است. فکر میکنم در این چند روز که امریکا خوب ایران را به دیپلماسی اش مغرور کرد، آمد با یک تماس تلفنیِ بد موقع از این هیئت مغرور شده به زیرکی استفاده کردند و آنچه میخواستند (حداقل بخش کوچکی اش را) کسب کردند. این زیرکی دیپلماسی است که متاسفانه هیئت ایرانی کمی در این امتحان مردود شد و البته ما چشممان را میبندیم چون میدانیم کشور ولی امر دارد و او مراقب است و همیشه امیدواریم و انشالله این اتفاق ناخوشایند موجب هوشیار تر شدن هیئت دولت یازدهم شده باشد.
به مزامیر[1] توجّه کنید چرا که کشورهایی را با قاطعیّت نام میبرد که با پادشاه جنوب متّحد خواهند شد. در این پیشگویی بسیاری از کشورهایِ میانهرویِ اسلامی حضور دارند که با آشور[2]، یا آلمان امروزی متّحد خواهند شد. از آنجایی که این اتّفاق پس از پیروزی آلمان و اتّحادیّه اروپا در نبرد با شاهِ جنوب روی خواهد داد؛ میتوانیم نتیجه بگیریم که این کشورها در گردبادی که در دانیالِ 11:40 توصیف شد، از بین نخواهند رفت.
«ای خدا، ساکت منشین! هنگامی که دعا میکنیم، خموش و آرام مباش! برخیز و ما را نجات ده! ببین چگونه دشمنانت شورش می کنند و آنانی که از تو نفرت دارند به مخالفت و دشمنی برخاستهاند. آنها بر ضدّ قوم خاصّ تو نقشههای پلید میکشند و برای کسانی که به تو پناه آوردهاند، توطئه میچینند.» (کتابِ مزامیر، 3-83:1) «نیروهایِ ناپیدایِ»[3] خدا، اعضایِ بسیار برگزیدهی او در کلیسا هستند. در میانِ این مللِ جنگجو، خداوند از مردم خود محافظت میکند. (کتابِ مکاشفه، 12:14) همچنان که در بسیاری از پیشگوییهای دیگر کتاب مقدس، برگزیدگان خداوند را در صحنه میبینیم.
«دشمنان»، کشورهایِ متّحد اسلامی هستند همراه با شاهِ شمال که بر نوادگانِ اسرائیل خواهند شورید. قربانیان در ابتدا امریکا و انگلیس و یهودیه (منطقه کوچکی که امروزه اسرائیل نام دارد) خواهند بود. پیشگوییهایِ کتابِ مقدّس به ما میگویند که مردمِ اسرائیل در آخرالزّمان، به ندرت مانند جوجهی احمق، ترسو و سادهلوح هستند. (کتابِ هوشع، 12-7:8) دشمنانشان از نقطه ضعفهایِ آنها سوء استفاده میکنند. (هوشع 5:5) خداوند تنها در صورتی از مردمِ اسرائیل محافظت خواهد کرد که تسلیم وی باشند ولی آنها در این آخرالزّمان مسلِم نیستند.
این اتّحادی شوم و پرنیرنگ خواهد بود: «میگویند: بیایید قوم اسرائیل را نابود کنیم تا نامش برای همیشه محو شود.» (مزامیر 83:4) هدف آنها این است که اسرائیل را، که امریکا و انگلیس را نیز شامل میشود، کاملاً نابود کنند. رهبرِ ایران، محمودِ احمدینژاد، قسم خورده است که نامِ اسرائیل را از روی نقشه پاک خواهد کرد. امّا دشمنانِ توصیف شده در آیهی 83 مزامیر، چیزی بیش از کینه و دشمنی دارند. آنها میخواهند نامِ مقدّس اسرائیل را برای همیشه محو کنند.
این پیشگویی دربارهی آنچه که قرار است در آیندهی نزدیک اتّفاق بیافتد، به ما بینش میدهد: آزمایش سخت و دورانِ قدرتِ کافران[4](متی 24:21 و لوقا 21:24)[5] خداوند ملّت اسرائیل را سختتر و شدیدتر از هر زمانی در تاریخشان مجازات خواهد کرد؛ و اینها همه به دلیل زیادیِ اعمالِ شنیعِ آنهاست.
«همهی دشمنان با نقشهی نابودی ما موافقت نمودهاند و بر ضد تو همدست شدهاند: ادومیان، اسماعیلیان، موآبیان، هاجریان، مردمان سرزمینهای جبال، عمون، امالیق، فلسطین و صور. آشور نیز با آنها متحد شده و از عمون و موآب که از نسل لوط هستند حمایت میکند.»(آیاتِ 5 تا 8 از باب 83 مزامیر) اسامیای که در ادامه میآید نام مدرنِ ملّتهایی هستند که گفته شد؛ بر مبنایِ تدریسِ هربرت آرمسترانگ در دانشگاهِ سفیر[6]: Edom=ترکیه، Ishmaelites=عربستانِ سعودی،Maob=اردن،Hagarenes=سابقاً در منطقهای که اکنون سوریه نام دارد ساکن بودند،Gebal=لبنان،Ammon=باز هم اردن. (ما دربارهی تطابق این کشورها نمیتوانیم با قاطعیت صحبت کنیم امّا این تطابقِ نسبی، شکلِ تقریبی و خوبی به ذهنیّت ما میدهد.)
نوشتهی زیر با عنوانِ «واقعیتِ مسئلهی نژادی» در مجلهی «واقعّیتِ آشکار» چاپ شده است: «به برخی از پسرانِ عیسو[7] توجه کنید: تِمان[8]، عُمر[9]، امالیق[10] (سِفرِ پیدایش، 25:11) این اسامی یهودی نیستند! البته برخی ادّعا میکنند که یهودیان، فرزندانِ عیسو هستند. چنانکه ما در حالِ حاضر میبینیم، دروغی بزرگتر از این وجود ندارد. عیسو که ادوم[11] نیز گفته میشود، در جنوبِ شرقی فلسطین در نزدیکی پترا زندگی میکرد که در حالِ حاضر عربهای بادیه نشین در آنجا زندگی میکنند. پس فرزندانِ عیسو کجا رفتهاند؟ از زمانِ بختالنّصر که آنها را به اسارت گرفت این مردمان برایِ هزار سال از تاریخ محو میشوند و بعد ناگهان در ترکستان که در آسیای مرکزی واقع است، شهری به نام امالیق مییابیم.(از صفحهی 451 کتابِ پاول هرمان[12] با نامِ Sieben vorbei undAchtVerweht) مصریان، امالیقان را آمو مینامیدند. امروزه در ترکستان رودی به نام آمو وجود دارد! در زمان کتاب مقدس، ادومیان در کوهِ سیر[13]ساکن شدند. (سِفر پیدایش 32:4) در ترکستان، «سیر دریا» یا رود سیر نیز وجود دارد. قبیلهی حاکمِ ترک، عثمانی[14] است. پیشگوییهایی که به عیسو یا ادوم اشاره میکنند قبیلهی تِمان را بعنوانِ قبیلهی حاکم در آخرالزّمان نام میبرند. (آیهی 9 کتاب عوبدیا)[15] نتیجه واضح است. ترکهای عثمانی پسران تمان هستند. در طول هزارههایِ گذشته حروف صدادار در املایِ این کلمات به ندرت تغییر کردهاند. ترکها یا ادومیان از آسیایِ مرکزی به آسیای صغیر نقلِ مکان کردند. این مکان همان جایی است که امروزه فرزندانِ عیسو در آن زندگی میکنند. ترکیه، تنگهی داردانل یا چهارراهِ کشورها را کنترل میکند.(عوبدیا 14) امروزه بسیار واضح است که عیسو یا ادوم ترکیه است... فلسطینیانِ باستان، که از مصرایم[16] آمده بودند از زمانِ ابراهیم تا به حال در جنوبِ فلسطین ساکن هستند. (سِفر پیدایش، 21:34) آنها هنوز هم در نوارِ غزّهی فلسطین حضور دارند؛ که به مزاحمت خود پایان نمیدهند.(سِفر زکریا، 7-9:6) ... فلسطینیانِ باستان و کفتوریان[17] هر دو کنعانیان[18] را در جنوبِ فلسطین از بین بردند و در سرزمینِ آنها زندگی کردند. (سِفر تثنیه، 2:23) تعجّبی ندارد که از کنعانیان تنها تعداد محدودی باقی ماندهاند.» (ژولیه 1957)
جایِ عراق، ایران، مصر، لیبی و اتیوپی در پیشگوییِ آیهی 83 از کتابِ مزامیر خالی است. آیا دلیلش این است که این کشورها تا قبل از این مرحله توسط شاهِ شمال شکست خورده یا کنترل شدهاند؟ آیهی 83 از کتابِ مزامیر کشورهایی را برایِ ما نام میبرد که وقتی آلمان و اروپا، ایران و اسلامِ رادیکال را شکست دادند؛ با ایران متّحد نخواهند شد.
هیچگاه در تاریخ چنین اتّحادی برای حمله و نابودیِ کامل اسرائیل وجود نداشته است. با توجّه به مزامیر، کتابِ مقدّس اینگونه بیان میکند: «در تاریخ هیچ شاهدی از بحرانِ کشور اسرائیل بر اثر اتّحاد کشورهایِ نامبرده در مزامیر وجود ندارد...» تفسیرِ لانگ[19] این نکته را برجسته میکند: «هرگز از این10 ملّتی که با عنوانِ متّحدینِ علیه اسرائیل از آنها یاد شده است، در جایی دیگر و در یک زمان، با این عنوان به آنها اشاره نشده است.» تفاسیرِ دیگر نیز همین نکات را خاطرنشان میکنند. پس این پیشگویی باید در مورد آخرالزّمان باشد!
اکثرِ مسلمانان در جنگِ جهانی دوم با آلمان متّحد بودند. آنها از آنچه که هیتلر با یهودیان میکرد آگاه بودند و ما از احساسِ بسیاری از مسلمانان در مورد یهودیان آگاهیم. عربهایِ میانهرو امروز به نیروهایِ آلمانی خواهند پیوست. این اتّفاق در حال وقوع است. کویت مثالی از این کشورهاست. در سال 2010 امیر کویت، شیخ صباح الاحمد الصباح، به اروپا رفت تا برایِ برقراری ارتباط نزدیکتر با برلین و کلیسای کاتولیکِ روم تلاش کند. گزارشهای بهدست آمده از ملاقات وی در 28 آوریل با صدرِ اعظمِ آلمان، آنجلا مرکل[20] و تجّار آلمانی، نشان میدهد که او پیشنهاد میزبانیِ روابط دو جانبهای را به آلمان داده است که اتّحاد کویت و برلین را محکمتر میکند. (کویت تایمز[21]، 28 آوریل 2010) یک مقامِ کاتولیک گفت: سفرِ او به واتیکان این امکان را به امیر و پاپ میدهد که «احترام و دوستیشان را بروز دهند» و «روابط خوبی که بین مقرّ اسقفِ مقدّس[22] و کویت وجود دارد» را تقویت کنند.
این یک نمونهی خوب از چگونگی به واقعیّت پیوستنِ آیهی 83 مزامیر است. این ملاقاتها طرفین را برای اتّحادِ آیهی 83 آماده میکند. مثال دیگر، اماراتِ متّحدهی عربی است. برایِ مدّتی، فرانسه نیرویِ آلمان را به ساختِ کشتیهایِ جنگی و برنامهریزی برایِ فعالیّتهایِ مشترکِ بین فرانسه و آلمان محدود کرد تا یک شرکتِ کشتیسازی مشترکِ اروپایی بوجود آید. تمرّد و لجاجت خاصّ (و بدون شکّ، استراتژیک) فرانسه در این معامله، به بحران منجر شد. این مسئله یکی از کارخانههایِ درگیرِ آلمان، ThyssenKrupp، را ترغیب کرد «تا تولید کشتیهایِ غیرِنظامی را کنار بگذارد و کارخانههایش را به تولیداتِ نظامی اختصاص دهد. این کارخانه در حالِ ورود به یک «شراکتِ استراتژیک» با شرکت ابوذبی مار [23] در اماراتِ متّحده عربی است. قراردادِ آنها بر اتّحاد نظامی بینِ آلمان و امارات صحّه میگذارد و احتمالاً باعث میشود تا امارات، صادراتِ نظامیِ آلمان را در دست گیرد و به کارشکنیهای نابودکنندهی صنعتِ کشتیسازیِ آلمان-فرانسه، پایان دهد...» (سایت German-Foreign-Policy.com، 26 اکتبر 2009)
همچنین آلمان در زمانیکه خاورمیانه به علّت عزلِ شاهِ ایران بیثبات شده بود، قایقهایِ پاسبانِ نیرویِدریاییِ بحرین را تأمین میکرد. در سالهایِ اخیر صادراتِ نظامیِ آلمان به بحرین افزایش یافته است. مخصوصاً آن نوع تسلیحاتی که برایِ سرکوب شورشها استفاده میشوند. این کشورهایِ کوچکِ غنی از نفت که دربارهی آنها بحث شد، به قسمتِ جنوب شرقیِ زمینهایِ وسیع عربستانِ سعودی متّصل هستند. ما بر این باوریم که آنها هم اسماعیلیاند و از منظرِ کتابِ مقدّس، صرفِ نظر از مرزهایِ جدیدشان، قسمتی از عربستانِ سعودی به حساب میآیند. مسئلهی اصلی این است که هماکنون آلمان در حالِ بنا کردن اتّحادی با عربهایِ میانهرو میباشد که این موضوع راه را برای وقوعِ آیهی 83 مزامیر هموار میکند. عربستانِ سعودی نیز بیشتر به آلمان نزدیک میشود تا منافع امنیتی خود را دربرابر ایران تأمین کند چرا که امریکا هر روز ضعیفتر میشود و بیشتر از خاورمیانه عقبنشینی میکند.
همچنین پیشگوییِ آیهی 83 از کتابِ مزامیر ارتباط بسیار زیادی با پیشگوییهایِ دیگرِ آخرالزّمانی در کتابِ مقدّس دارد. به هر حال خدا به ما میگوید که آیاتِ مختلف کتاب مقدّس را کنار یکدیگر بگذاریم تا پیشگوییها را متوجّه شویم.(کتابِ اشعیا، 28:13)[24]
آیا این آیه با آنچه دانیال در یک الهام دید، ارتباطِ نزدیکی دارد؟ «و در آخرالزمان، پادشاه جنوب بر او یورش خواهد برد. و پادشاه شمال با ارّابه ها و سواران و کشتیهای بسیار همچون گردباد به مقابله با او خواهد آمد و سیل آسا به سرزمینهای زیادی یورش خواهد برد و آنها را تسخیر خواهد کرد و سرزمین مقدّس را نیز مورد تاخت و تاز قرار خواهد داد. ولی از بین این قومها، ادومیها و موآبی ها و اکثر عمونیها جان سالم بهدر خواهند برد.»(دانیال 41-11:40) ناحیهی اردن (که در اینجا با عنوانِ ادوم و مُوآب از آن یاد شده) باقی خواهد ماند.
«اما مصر و سرزمینهای بسیار دیگر به اشغال او درخواهند آمد.»(آیهی 42) احتمالاً به دلیل اتّحاد مصر با پادشاهِ جنوب، توسط شاهِ شمال شکست خورده یا کنترل خواهد شد. در حالِ حاضر جریانِ اسلامِ رادیکالی که توسط ایران رهبری میشود، در مصر، الجزایر و لیبی و اتیوپی بسیار قوی است. احتمالاً اسلام به زودی کنترلِ این کشورها را بهدست میگیرد. به نظر میرسد ایران در شرفِ تبدیل شدن به یک ابرقدرتِ جهانی است. مطمئناً پیشگوییهایِ دانیال در مورد ایران، عراق، مصر، لیبی و اتیوپی صادق هستند چرا که این کشورها در اتّحادِ گفته شده در مزامیرحضور ندارند.
[1] Psalm: زبور داوود
[2] Assyria
[3] God's hidden ones
[4] Gentile: کسی که کلیمی و در برخی ترجمهها مسیحی، نباشد. از دیدِ یهودیان معادلِ Pagan و به معنایِ کافر است.
[5] Matthew 24:21 ; Luke 21:24
[6] Ambassador College
[7] Esau
[8] Teman
[9] Omar
[10] Amalek
[11] Edom
[12] Paul Herrmann
[13] Seir
[14] Ottoman
[15] Obadiah 9
[16] Mizraim
[17] Caphtorim
[18] Canaanites
[19] Lange Commentary
[20] Angela Merkel
[21] Kuwait Times
[22] Holy See
[23] Abu Dhabi Mar Co. (ADM)
[24] Isaiah, 28:13
شما میتوانید PDF انگلیسی این کتاب را با عضویت رایگان در سایت ترومپت یا از طریق این لینک دانلود کنید. و همچنین میتوانید فایل PDF ترجمه دو فصل اول این کتاب را از این لینک دانلود کنید.
<بعد از یورش، شاهِ شمال همچون گردبادی بر شاهِ جنوب خواهد تاخت. ما نحوهی یورشِ شاهِ جنوب به شاهِ شمال را مشاهده کردیم. فرهنگنامهی جسنیوس دربارهی کلمهی گردباد اینگونه مینویسد: «در مورد طغیانِ یک توفان یا تندباد به کار میرود... جاروب شدن در یک توفان، مانند تندباد حمله کردن، مانند تندباد خشمگین بودن؛ همراه با معنیِ «در معرضِ ترور[1]» بودنِ مردم.» در فهرستِ الفبایی استرانگ[2] اینگونه معنا شده است: «باعثِ لرزشِ همراه با ترس شدن»
این توصیف، همان مدل جنگی است که شاهِ شمال اجرا میکند. یک جنگاوریِ رعدآسا! دلیلِ رعدآسا بودنِ حمله، هدایتِ اتّحادیهی اروپا توسط آلمان است. این حمله میتواند یک آفندِ هستهای باشد که توفانِ آتش ایجاد میکند! شاهِ شمال، شاهِ جنوب را نابود خواهد کرد. فرهنگنامهی جسنیوس، معنای گردباد را اینگونه ادامه میکند: « لرزشِ کسی که در معرضِ ترور است» ما در حالِ وارد شدن به چنین وضعیتِ وحشتناکی هستیم!
همهی ذخایرِ عظیمِ تسلیحاتی به کار گرفته خواهند شد. سلاحهایی که انسان میسازد همواره برای استفادهشدن است! پیشگوییِ کتابِ مقدّس چگونگیِ بهکارگیریِ آنها را برایِ ما بیان میکند. هردو پادشاه، پرخاشگرانه بر سرِ قدرت رقابت میکنند و شکافِ بینِ آن دو مدام بیشتر میشود. برخوردِ این دو پادشاهِ یک واقعهی قابل توجه در صحنهی جهانی است. این تصادم دنیا را میلرزاند.
در آیهی 11:40 از کتابِ دانیال به این نکته اشاره شده است که پاسخی سریع به یورشِ شاه جنوب داده خواهد شد. مانند مدلِ نازیهایِ جنگِ جهانی دوم. شاهِ جنوب احتمالاً خیال میکند که آلمان مانند امریکا، که در بهترین حالت مردّد است، عمل میکند. که اگر اینگونه فکر کند، آمادهی شکستی تلخ شده است. مدل جنگی که در این آیه توصیف شدهاست تا حدودی کشوری که رهبریِ پادشاهِ شمال را دارد آشکار میکند. آلمانها در جنگ چون نور حرکت میکنند، برعکسِ روسیهی خرس[3] و کُند.
در جریانِ برخوردِ شاهِ شمال با شاهِ جنوب، شاهِ شمال پیروز خواهد بود. پس از آن، شاهِ شمال با بقیهی کشورهایِ عربی که با ایران همپیمان نشدهاند متّحد میشود تا امریکا، انگلیس و یهودیه (که امروزه اسرائیل خوانده میشود) را نابود کند. پس از آنکه آتش جنگ در خاورمیانه افروخته شود، نیازی مبرم به یک برقرارکنندهی صلح در اورشلیم احساس خواهد شد. بدون شک شاه شمال این وظیفه را بر عهده میگیرد اما پس از آن خود به سرعت جنگافروزی را ادامه میدهد.
سپس روسیه و چین، شاهِ شمال را از حمله هراسان میکنند. «ولی از مشرق و شمال اخباری به گوش او خواهد رسید و او را مضطرب خواهد ساخت، پس با خشم زیاد برگشته، در سر راه خود بسیاری را نابود خواهد کرد.» (دانیال 11:44) آنگاه پادشاهِ شمال شکست خواهد خورد. «بین اورشلیم و دریا اردو زده، خیمه های شاهانهی خود را برپا خواهد کرد، ولی در همانجا اجلش خواهد رسید و بدون آنکه کسی بتواند کمکش کند، خواهد مرد.» (آیهی 45) ما در اینجا یک رهبرِ کبیرِ مذهبی با خیمههایی شاهانه مشاهده میکنیم که قرارگاهِ خودش را به اورشلیم انتقال میدهد. امّا اجلِ او نیز به سر میرسد. چرا؟
در سال 1994، قبل از برگزاریِ جشنهایِ هزارسالهی افراطیِ واتیکان، پاپ جان پاول دوم این بیانیه را خواند: «ما بر این باوریم که با نزدیک شدن به سالِ 2000، اورشلیم به شهرِ آشتی برای تمام جهان تبدیل خواهد شد و همهی مردم قادر سفر به آنجا خواهند بود، بخصوص معتقدانِ به ادیانِ ابراهیمی.»(کارناوالِ 3 آوریل 1994) پاپ این جمله را بسیار دقیق بیان کرد: «اورشلیم به شهرِ آشتی برایِ تمامِ جهان تبدیل خواهد شد.» امّا خودش این گفته را باور نداشت.
عیسی مسیح در آیندهی بسیار نزدیک ظهور خواهد کرد و او آشتی را برایِ تمام جهان میآورد! بههمین دلیل است که در این آخرالزّمان، اینقدر خشونت در اورشلیم وجود دارد. شیطان میداند که قرار است خداوند از اورشلیم بر زمین و کائنات حکومت کند. کتابِ مقدّس میگوید که ما شاهدِ جنگِ ادیان خواهیم بود که دنیا را به لرزه میاندازد! هنوز زمان باقی است تا این پیشگویی به واقعیّت بپیوندد. البته شیطان قطعاً از این پیشگویی بیزار است زیرا در آن زمان به چاهی بی انتها انداخته خواهد شد.(مکاشفه[4] 3-20:1) انسان چه آیندهی باشکوهی دارد. و سرچشمهی همهی این شکوه اورشلیم خواهد بود!
[1] ترور در لغت به معنایِ ترس زیاد، وحشت، بلا و بچهی شیطان است.
[2] Strong's Concordance
[3] Russian bear : یک سمبل جهانی درباره روسیه است(بیشتر برایِ تمسخر) که از قرنِ هفدهم تا بهحال بهکار میرود. مانند گربه برایِ ایران.
[4] Revelation 20:1-3
شما میتوانید PDF انگلیسی این کتاب را با عضویت رایگان در سایت ترومپت یا از طریق این لینک دانلود کنید. و همچنین میتوانید فایل PDF ترجمه دو فصل اول این کتاب را از این لینک دانلود کنید.
<ایران قدرتمندترین کشورِ اسلامی در خاورمیانه است. آیا میتوانید قدرتِ ایران را هنگامی که کنترل عراق را بهدستگیرد تصوّر کنید؟ عراق سومین کشورِ صادرکنندهی نفت در جهان است. من این مسئله را در همان سال 1992 پیشبینی کردم.
این متنی است که در سال 1994 نوشتهام: «در اختیار گرفتنِ کنترلِ عراق توسطِ ایران، جهان و علیالخصوص اروپا را تکان خواهد داد و این اتّفاق انگیزهی قویای خواهد بود تا کشورهای اروپایی بهسرعت متّحد شوند. چنین حرکتی با هر مقدار از موفقیّت این قدرت را به ایران میدهد که بتواند قیمت نفت را به مقدارِ قابل ملاحظهای بالا ببرد (در واقع این اتّفاق منجر به کنترلِ نفتِ تمام خاورمیانه به دستِ ایران میشود) و همچنین باعثِ کاهشِ سریعِ ارزشِ پولِ غرب میشود و در پی آن کشورهای اروپا به سرعت متّحد میشوند تا حوزهی یورو به قویترین بلوک اقتصادی دنیا تبدیل شود. این همان اتّفاقی است که وقوعِ آن در کتاب مقدّس پیشبینی شده است.» (آیا عراق به ایران میگرود؟ فیلادلفیا ترومپت[1])
شما باید پاراگراف قبلی را دوباره بخوانید! از آن روز تا به حال اتّفاقات به گونهای رقم خورده که این اتّفاق بسیار سریعتر از آنی که فکر میکردهام در حالِ وقوع است. در سال 2003، ایالات متّحده، رهبرِ عراق را سرنگون کرد. صدّام حسین تنها رهبری بود که ایران از آن میترسید. امریکا وی را از سرِ راه برداشت، امّا آیا امریکا قدرت و تمایلی به حفظ این غنیمت جنگی دارد؟ پیشگویی بیان میکند که جواب منفی است. امریکا پذیرفته است که سربازان خود را تا آخر سال 2011 از عراق خارج کند. امریکا به زیبایی راه را برایِ حکمرانی ایرانِ شیعه بر عراقِ شیعه هموار کرد!
این امریکا بود که رهبر صربستانی، اسلوبودان میلوشویچ[2] را در جنگِ کوسوو[3] در سال 1990 سرنگون کرد. او تنها رهبری بود که اروپا و آلمان از آن میترسیدند. پارادوکسِ گیج کننده شاید این است که قدرتِ امریکا راه را برای هر دو پادشاهِ شمال و جنوب باز کرد و مسیرِ واژگونی خود را هموار کرد.
نشریّهی نیویورک تایمز[4] در تاریخ 1 مه 2003 نوشت: «در هفتههایِ اخیر، چکیدهی گزارشاتِ موثّقِ جاسوسی نشان میدهد که ایران در تلاش است بر رویدادهایِ داخلِ عراق تاثیر بگذارد. در نظرِ تحلیلگرانِ امریکایی، ایران از نقشِ قوی امریکا در عراق، که منجر به گسترشِ نفوذ سیاسی و نظامی امریکا در منطقه میشود، استقبال نمیکند. بر اساسِ ارزیابیهایِ انجام شده، ایران در صددِ برخورد با نیروهای امریکایی نیست بلکه قصدِ تاثیر بر رویدادهایِ عراق را دارد. به همین دلیل است که امریکا در تلاشِ خود برایِ طراحی کردنِ نظامِ عراق شکست میخورد و تصمیم به خروج از عراق میگیرد.» اتّفاقاتی که از آن موقع روی داده نشان میدهد که این ارزیابی بسیار درست بوده است.
ظواهرِ مسلّمِ لشکرکشی به عراق، ضعفِ امریکا را نشان میدهند امّا با این حال، حکومتِ فعلی ایالات متّحده متعهد است که نگذارد در عراق، یک مدلِ ایرانیِ تئوکراسی[5] حاکم شود و این نشان میدهد که امریکا هیچ قصدِ سیاسیای ندارد تا این تعهد را ملتزم شود. در حال حاضر ایران نفوذ زیادی در دولتِ عراق داد. دولت عراق با نخست وزیریِ یک شیعه، نوری المالکی، روابط خوبی با ایران دارد. حمایتِ روحانیِ متّکی به ایران و شیعهی ضدّ امریکایی، مقتدا صدر، برای المالکی حیاتی بود تا بتواند بعد از 9ماه وضعیتِ بغرنج در سال 2010 دولت تشکیل دهد.
کتاب مقدّس نشان میدهد که امریکا نمیتواند آنگونه که آرزو دارد ایران را متوقّف کند. روشن است که ایران هرکاری که بتواند برای گسترشِ نفوذش در اکثریتِ شیعه و کنترلِ ثروتِ عظیمِ نفتی عراق انجام میدهد. کمی بعد از اینکه بغداد توسط نیروهای ائتلافی اشغال شد؛ معلوم شد که در گذشته شیعیانِ ایران نفوذ زیادی در عراق کرده بودهاند؛ حتی در زمانِ دیکتاتوریِ صدّام حسین. موسسه جاسوسی استراتفورد[6] در خاطرات جنگش[7] در تاریخ 3 آوریل 2003 اینگونه مینویسد:
«جمعیتِ شیعیانِ عراق در حال ایجادِ مشکلاتِ بزرگِ حکومتی برای ایالات متحده است. این اتّفاق تا اندازهای پیشبینی میشد؛ و تا اندازهای غافلگیرمان کرد. این غافلگیری به دلیل روحیّهی امریکاستیزی نیست بلکه به دلیل سازماندهی آنها است. شیعیانِ عراق بسیار بهتر از آنچه که سرویسهایِ اطلاعاتی امریکا فکر میکردند سازماندهی شدهاند. بسیار واضح است که هدفِ بلندمدّت آنها اداره کردنِ عراق است... (بسیار قبل از حملهی امریکا به عراق، شیعیان در تلاش برای دستیابی به این هدف بودهاند.)
در واقع ایالات متّحده نمیتواند شیعیان را در تنگنا قرار دهد و شیعیان این نکته را میدانند. آنچه که واشنگتن میخواهد قرار گرفتنِ سربازانِ امریکا در وضعیتِ کنترلِ اعتشاشات نیست.... در پایان به نظر میرسد راهِ حلِ این مشکل در تهران است. قسمتی از جامعهی شیعیانِ عراق که سازماندهی شدهاند، تشکیلات خود را مدیونِ ایران هستند. هدفِ ایران مشخص است: خارج کردنِ ایالاتِ متّحده از عراق. مقاماتِ رسمیِ تهران توقّع نداشتند که این اتّفاق به سرعت رخ دهد امّا آنها انتظارِ چنین اتّفاقی را دارند.» موفقیّت تهران نقریباً امروز کامل شده است.
واشنگتن در موقعیّت بسیار سختی در رابطه با ایران قرار گرفته است. امریکا به جایِ آنکه بتواند از عراق بعنوانِ پایگاهی جدید در خاورمیانه برایِ تحمیلِ فشار علیه ایران استفاده کند باید با همسایهی جدیدش، ایران، مودّب و نجیب برخورد کند تا مبادا وی را خشمگین کند! رئیسجمهور بوش، در سخنرانیِ سالیانهی وضعیتِ کشور[8]ش در سال 2002، ایران را شمارهی دوّم در کشورهایِ «محورِ شرارت»[9] معرّفی کرد. سقوط بغداد به مثابه تهدیدی برای ایران بود تا مراقب عملکرد خود باشد. اگرچه امریکا درباره ایران محتاطانه عمل کرده است، امّا ایران به مانند متّحدی دیده میشود که به شیعیانِ عراق انگیزه میدهد تا نظام تاسیس کنند!
البته ایران در حالِ کار کردن از طریقِ مجراهایِ استانداردِ سیاسی و دیپلوماتیک است تا موقعیّتی برای خود به منظورِ استفاده از سرمایههایِ عراقِ جدید ایجاد کند. ایران با دولتِ عراق همکاری میکند، توافقنامههایِ اقتصادی منعقد میکند و از دیگر مجراهایِ دیپلوماتیک بهرهبرداری میکند. امّا جالب آنجاست که تلاشهایی که امریکا برای تحکیم منافع خود کرد؛ وابستگی عراق را به رژیم اسلامی به اثبات رساند.
نمونهی آن نزدیک شدنِ امریکا به نیروهایِ شبه نظامیِ شیعه بود. در نظر افکارِ عمومی امریکا هیچگونه مدارایی با نیروهایِ شبه نظامیِ مستقلِ عراق نداشت. امّا نیروهایِ ائتلافی اینگونه به قضیه نگاه میکردند که نیروهایِ مسلّحِ شبه نظامی، شهرهایِ جنوبی عراق را کنترل میکنند. بنا به گزارش یک رادیویِ عمومی ملّی در 8 سپتامبر 2003، تیپِ بدر با نیروهایِ امریکا همکاری کرد، برایِ مثال نیروهایِ امریکایی در حمله و دستگیریِ حامیانِ صدّام، اعضایِ تیپ را جهتِ انتقال اسلحه تایید کردند. شیعیان از این کار چه سودی میبردند؟ امروزه در عراق حکومت شیعیان در قدرت است.
هاشمی رفسنجانی، رئیس جمهور پیشینِ ایران در سپتامبر 2003، مصاحبهای با خبرگزاری ایرنا داشت که در آن برداشتی هراسانگیز از این اتّفاقات ارائه داد: «با اینکه در ظاهر ایالات متّحده در کشورهایِ همسایه حضور فیزیکی دارد، واقعیت این است که امریکا توسط ایران محاصره شده است.» آیا این فقط یک بلوف است؟ اگر صادقانه به وضعیت نگاه کنید میتوانید ببینید که این حرف درست است! براستیکه ایران امریکا را «محاصره» کرده است؛ چرا که ایران پادشاهِ کشورهایِ حامیِ تروریسم است.
استراتفورد گزارشی از میزانِ رشدِ نفوذِ ایران در میانِ قیامهای خاورمیانه که منطقه را در اوایل سال 2011 فراگرفته منتشر کرده است: «همانطور که ایران به همپیمانانِ امریکا در منطقه و در میانِ ناآرامیهایِ اخیر، از بحرین تا عربستان سعودی و از یمن تا اسرائیل، یادآوری کرده است؛ تهران قدرت درحال پیشرفت و تنها قدرتِ جایگزین امریکا در منطقه است. ایران هماکنون شبکهای قوی از نیروها و عوامل مخفی در نقاط کلیدیِ سرتاسرِ منطقه دارد که در حالت آمادهباش است. این شبکه میتواند ناآرامیهایی در غزّه و لبنان ایجاد کند تا علیه اسرائیل طغیان کنند؛ کمترین نتیجهی این اتفاق، تشدید ناآرامیهایِ بحرین است. بحرین پنجمین پایگاه دریایی امریکا در منطقه و راهِ نفوذ به جمعیتِ شیعهی عربستان سعودی در شرقِ نفتخیز شبه جزیره است. ایران این شبکه را درست زمانی ایجاد کرده است که نیروهای امریکایی در عراق حضور داشتند و امریکا به عمد تنها یک محصولِ از این حضور برداشت کرد که آن، پیشبینیِ مجموعه اتّفاقات محتمل در صورتِ غلبهی ایران بر بینالنّهرین بود. بینالنّهرین جاپای محکمی برای دستیابی به هر نقطهی دیگری از منطقه است...
«با توجه به ناآرامی های سال 2011، جایگاه آمریکا در منطقهی خلیج فارس بسیار وخیم تر از آن است که واشنگتن حتی در پایان سال 2010 میتوانست تصوّر کند. واشنگتن مانده است با این سوالِ بیجواب همیشگی: با ایران و قدرت ایران در خاورمیانه چهکار باید کنیم؟ امریکا برای این مسئله هیچ جوابی پیدا نکرده است. یک راهِ حلّ موقت میتواند باقی ماندنِ بخشی از سربازانِ امریکا در عراق باشد امّا این راهِ حلّ قطعی نیست. امّا هرچه در سالِ 2011 پیش میرویم این راهِ حلّ موقّت هم ناکافی بهنظر میرسد مخصوصاً که اعتمادِ متّحدینِ امریکا در منطقه نسبت به واشنگتن سلب شده است.» (14 آوریل 2011)
پیشگوییهایی که مدّ نظر ما بود نشان میدهد که ایلاتِ متّحده از این پس مسئلهی اصلی در منطقه نخواهد بود و توجّه شاهِ جنوب به هدفِ دیگری، یعنی شاهِ شمال، معطوف خواهد شد.
[1] "Is Iraq about to fall to Iran?", Philadelphia Trumpet
[2] Slobodan Milosevic
[3] Kosovo war
[4] New York Times of May 1, 2003
[5] Iranian-Style Theocracy – مدل ایرانی-اسلامی حکومت – حکومت خداسالاری
[6] Stratford
[7] War Diary
[8] State of the Union address
هنگامیکه ایران توانایی تروریستی خود را در آبهای خلیج فارس در سال 1993 به نمایش گذاشت «گزارشِ واشنگتن درباره خاورمیانه»[1] بیان کرد: «به نظر میرسد که ایران دارد توانِ تهاجمیِ خود را به کشورهای همسایه است میسنجد...»(ژولیه 1993) این مشیِ تحمیلکننده و قلدرمآبانه[2] زمانی اثبات شد که ایران در مارسِ 2007، 15 دریانورد انگلیسی را در آبهایِ عراق دستگیر کرد و برایِ 13 روز آنها را اسیر کرد.
صحنه برایِ گروهی مسلمان از کشورهای مختلف که توسط ایران رهبری میشوند آماده شده، درست همانطور که در پیشگوییها درباره «پادشاهِ جنوب» آمده است؛ که قرار است به پادشاهِ شمال، یعنی اتّحادیّه اروپا، یورش برد. «و در آخرالزمان، پادشاه جنوب بر او یورش[3] خواهد برد. و پادشاه شمال با ارّابه ها و سواران و کشتیهای بسیار همچون گردباد به مقابله با او خواهد آمد و سیل آسا به سرزمینهای زیادی یورش خواهد برد.»(دانیال 11:40) فراموش نکنید که این پیشگویی دربارهی آخرالزّمان است.
ایران یک سیاست خارجهی تهاجمی[4] دارد. (از ثیاقِ جملات برمیآید که نویسنده تفسیر جملهی «پادشاهِ جنوب بر پادشاهِ شمال یورش میبرد» را «یورش بردنِ سیاست خارجهی ایران به غرب» تأویل کرده است! مترجم) پس از پایانِ جنگِ ایران و عراق در سال 1988، ایران حجم عظیمی از مهمّات جنگی را برای پشتیبانی از سیاست خارجهی تهاجمیاش انباشته است؛ و انبارِ مهمّاتِ ایران حاوی سلاحهایِ شیمیایی و بیولوژیکی است.
پادشاه جنوب، یا ایران، «بر او یورش خواهد برد» که «او» پادشاهِ شمال است؛ اتّحادیهی اروپا. فرهنگنامهی عبری-کلدانیِ[5] جِسِنیوس[6] کلمهی "Push" یا «یورش» را اینگونه معنی میکند: «ضربه زدن بهوسیله یک حیوانِ شاخدار» یا «ضربه زدن با شاخ». این اصطلاح «مجاز از یک پیروز است که همهی دشمنانِ مقابلش را شکست میدهد». همچنین این اصطلاح معنیِ جنگِ تحمیلی نیز میدهد. «یورش» یک کلمهی تند و خشن است. بدون شک این یورش حولِ محور یهودیهی وابسته به کتاب مقدّس(امروزه اسرائیل خوانده میشود) و اورشلیم میگردد. درست همانند برخوردهایی که در زمانِ جنگهایِ صلیبی صورت گرفت. اورشلیم سوّمین شهر مهمّ مذهبیِ جهانِ اسلام است. پاپ جان پاول دوّم در منظر عموم گفت که احتمالاً فرماندهیِ کلیسایِ کاتولیکِ روم به اورشلیم منتقل خواهد شد.
این دو دینِ بزرگ و قدرتمندِ دنیا، هر دو به شدّت خواستارِ اورشلیم هستند. بسیاری از مردم فکر میکنند که روندِ آشتیِ اسرائیلی و دیگر مذاکراتِ مشابه، به آشتی منجر میشوند. امّا برعکس، به واقع آنها به جنگ منتهی میشوند.
سیاست خارجهی پرخاشجو و پر سر و صدایِ ایران حتماً به جنگ ختم میشود. ایران هم میتواند تسخیر کند و هم تسخیر شود. پیشگوییهایِ کتابِ مقدس به خوبی روشن میکند که ایران قرار است تسخیر شود؛ امّا نه به دستِ امریکا و انگلیس. این دو کشور قبل از به واقعیت پیوستنِ این پیشگوییها دچارِ تخریبِ اقتصادی و اجتماعی خواهند شد. اگر اینگونه نیست پس چرا در این جنگهایِ پیشبینی شده امریکا رهبر نیست؟ یا حداقل درگیرِ این جنگ نیست؟ ابرقدرتی جدید در اتّحادیّهی اروپا در حالِ شکلگیری است. کتابِ مقدّس این نیرویِ جدید را پادشاهِ شمال نام مینهد. فقط یک پادشاه میتواند پادشاه دیگری را از بین برد. زمانی که انگلیس و امریکا ابرقدرت، یا پادشاه، بودند به تاریخ پیوسته است. و باید دلیلِ آنرا بدانیم.
آیا ما میتوانیم این ابرقدرتِ جدید در صحنهی جهانی را ببینیم؟ بله، میتوانیم. شما با تماشا و تعقیب کردنِ آلمان و فرانسه میتوانید به بینش خوبی در این زمینه برسید. امریکا و انگلیس، آلمان را در دو جنگِ جهانی مغلوب کردند. سپس آلمانها را به ساختنِ کشورشان هدایت کردند؛ مخصوصاً بعد از جنگ جهانی دوم. انگلیس و امریکا فرانسه را در هر دو جنگِ جهانی حفظ کردند. فرانسه و آلمان هر دو دلایل کافی برای دوستی با امریکا و انگلیس را دارند؛ امّا واقعیت عکسِ این قضیه است. هرروز عناوینِ رسانهها این واقعیت را به ما نشان میدهند. باور کنیم یا نکنیم، خدا در حال پرورشِ این دو قدرتِ اروپایی برایِ تنبیه انگلیس و امریکاست.
[1] Washington Report on Middle East Affairs
[2] Pushy
[3] Push
[4] A foreign policy with a lot of "push"
[5] : Chaldee کلده یا کلدان (به اکدی māt Kaldu ) :نام یکی از بخشهای تمدن بابل است که در هزاره اول قبل از میلاد مهمترین حکومت میانرودان را تشکیل میدادند.
[6] Gesenius' Hebrew-Chaldee Lexicon
شما میتوانید PDF انگلیسی این کتاب را با عضویت رایگان در سایت ترومپت یا از طریق این لینک دانلود کنید. و همچنین میتوانید فایل PDF ترجمه دو فصل اول این کتاب را از این لینک دانلود کنید.
<در سال 1992، «نیویورک تایمز» نوشت: «بعد از تبدیل شدن به مهمترین قدرتِ نفتی بعد از عربستان، ایران انتظار دارد تا آرزوی بزرگترش را، که همان تبدیل شدن به مهمترین قدرتِ منطقهی خلیج فارس است، پیش بَرَد. یک هدفِ بلند مدّت در سیاستِ خارجی ایران.»(7 نوامبر 1992) این مقاله چگونگیِ دستیابی ایران به چنین قدرتی را اینطور توضیح داد: «آن چیزی که برای غرب و کشورهایِ منطقه مشکلسازتر است، آن رویِ نقشهی ایران برای رسیدن به این هدف است. یک برنامهی تجدیدتسلیحاتِ عظیم که سرمایهاش از پول حاصل از فروشِ نفت حاصل میشود.»
مجلهی «کارشناس مسائل اسلامی»[1] در منطقهی گلاسترِ[2] انگلیس، مقالهای را در ماه آگوست سال 1994 چاپ کرد که میگفت: «همزمان ایران در حال دنبال کردنِ سیاستی است که اسرائیل را توسط دشمنانی خشن محاصره کند.» ترکیه در حال نزدیک شدن به ایران است. برای شمالِ اسرائیل، ایران حزبالله را با پول و اسلحه در لبنال تأسیس کرده است. با ایجادِ حماس که غزّه را کنترل میکند، تهران میتواند درگیریِ دیگری را هر زمان که بخواهد در غرب و شمالِ اسرائیل آغاز کند. همچنین ایران درحالِ ایجاد جبههی دیگری در کرانهی باختریِ رود اردن میباشد؛ که توسط مجاهدانی به جلو میرود که اگر نگوییم جیرهخوارِ ایراناند، حتماً از طرفدارانِ ایران هستند. و مصر از زمانِ خلعِ یدِ رئیسجمهور مبارک همچنان که وارد اردوگاهِ ایران میشود به سرعت در جهتِ لغو آشتینامهی خود با اسرائیل پیش میرود.
قطعاً شیعیان، ایران را هدایت میکنند و در عراق در اکثریتِ 60 درصدی هستند. حذفِ صدّام حسین در سالِ 2003 توسط امریکا، راه را برایِ ایران گشود تا بطورِ گسترده در عراق نفوذ کند؛ یعنی ایران برای ارتش شیعیان، سلاح، سرمایه و آموزش تدارک دید و هزاران نفر از عواملش را به عراق فرستاد و روابط اقتصادی با آنجا برقرار کرد. علاوه بر آن قدرتمندترین حذبِ سیاسی در عراق با تهران همپیمان است که این مهم میتواند عاملی تعیینکننده برایِ سلطهی ایران بر عراق باشد.
مقالهی سال 1994 این مجلّه میگوید: «ایران فعّالیت خود را در حاشیهی جنوبی دریایِ سرخ آغاز کرده است و مصمّم است که تأثیر خود را بطور قابل توجهی در سومالی و یمن افزایش دهد. کمی بالاتر از ساحل دریای سرخ، سودان هماکنون کاملاً در دستانِ طرفدارانِ ایران است، همچنین رژیمِ نظامیِ عُمر حسن البشیر چیزی بیش از یک سنگر برایِ اسلامگرایانِ حسن الترابی نیست. به دلیل زیرساختهای سودان، مسلمانانِ بنیادگرا شروع به تضعیف کردن ثُبات اریتره، که به تازگی استقلال یافته است، کردهاند. شایانِ ذکر است که اریتره هماکنون همهی آنچه که قبلاً خطّ ساحلی دریایِ سرخِ اتیوپی بود را کنترل میکند.»
این گرایشها تا به امروز ادامه پیدا کرده است. ایران به فرستادنِ سلاح از طریق کشتی برای اسلامگرایانِ سومالی ادامه میدهد. در مارسِ 2008، ایران یک توافقنامهی نظامی با سودان امضا کرد. در مه 2008، ایران با انعقاد قرار دادهایِ تجاری و توافقهای سرمایهگذاری، روابطش را با اریتره گسترش داد. مجدداً در سال بعد، در آوریل 2009، ایران و اریتره هر دو با الجزایر، توافق همکاریهای دوجانبه منعقد کردند. ایران تاثیر و کنترل زیادی بر شمالِ افریقا دارد که این قدرت نفوذ با وقوعِ ناآرامیهایِ کشورهای عربی در اوایل سال 2011، بیشتر هم شده است. دولت تونس در ماه ژانویه سقوط کرد و احتمالاً به دست مسلمانانِ رادیکال افتاد. حزبِ Ennahda، که توسط دیکتاتوری زینالدّینِ بن علی توقیف شده بود، به سرعت به قویترین نیرویِ سیاسی کشور تبدیل شد. ایران نیز بصورت گسترده در یمن و بحرین نفوذ کرده است و عمیقاً در امور افغانستان مداخله میکند. بسیاری از ملّتهای میانهرویِ عربی از ایران و از مقابله با آن میترسند.
یکی نگرانکنندهترین جنبههایِ رشدِ قدرتِ ایران، دستیابی زودهنگامِ آنها به سلاحِ هستهای است. قبلاً در سال 1992، روزنامهای اروپایی تیتری در صفحه نخست خود قرار داد با عنوانِ «ایران بمب اتمی دارد»[3] که بیان میداشت: «از آنجایی که 2 کلاهک هستهای بصورتِ رسمی در لیست گمشدههای کشور تازه استقلالیافتهی قزاقستان، که در گذشته بخشی از شوروی بود، قرار گرفته است؛ ایران حداقل 2 کلاهک هستهای به دست آوردهاست»(7 مه 1992) با توجه به تهاجمی بودنِ سیاست خارجهی ایران، قطعاً این گزارش درست است.
علاوه بر این، ایران از سالها قبل یک برنامهی هستهای برای خود داشته است. اطلاعاتی فاش شده است که نشان میدهد ایران، هنگامیکه در منظرِ عموم میگوید که این برنامه فقط برای مصارفِ انرژی آن است، در واقع قصد دارد که کشورها بدانند که این کشور میتواند یک تهدید هستهای باشد. در مه 2011، آژانس بینالمللی انرژی اتمی گزارش داد که ایران، رویِ ساختنِ ماشهی بمبِ اتم کار کردهاست.
در ادامه آنچه مجلهی «کارشناس مسائل اسلامی» در تاریخ 13 مه 1992 نوشته است را میخوانیم: «هدف اصلی استراتژیکِ ایران، احاطه و کنترلِ خلیج فارس و اطرافِ آن است. قدمِ اساسی برای رسیدن به این هدف، بهدست گرفتنِ رهبریِ بیچون و چرایِ پایگاهِ اسلامِ رادیکال است.» درستی بسیاری از گزارشهایِ جاسوسی در مورد ایران به اثبات رسیده است. آیا ما متوجه هستیم که ایران دارد به چه قدرتِ بزرگِ نظامیای تبدیل میشود؟
پروفسور بَری رابین[4] در ژولیه 2007 نوشت: «ایران در تلاش است تا تأثیر خود را از طریقِ این 3 مسیر گسترش دهد: پروپاگاندا و تحریک و تهییج؛ پیشرفتِ گروههای همپیمان، و برجستهکردنِ قدرتِ کشور. ایران امروزه از اسلامگرایانِ رادیکالِ افغانستان و عراق و لبنان و فلسطین و دیگر کشورها حمایت میکند. دو همپیمانِ اصلیِ ایران، حزبالله در لبنان و گروه حماس در فلسطین هستند.» (نشریه سیاست جهانی[5]، 25 ژولیه 2007)
و امریکایِ «ابرقدرت» به ایران اجازه میدهد تا به حمایت از تروریسمِ خشن ادامه دهد. <خلاصهی گزارشِ استراتفورد[1] در تاریخ 22 آگوست سال 2003 بیان میداشت که با پیروزیِ قطعیِ ارتشِ متّحد در عراق در ماهِ مه،در کشورهایِ منطقه شاملِ عربستانِ سعودی، سوریه و ایران، امریکا بعنوانِ «قدرتِ مسلّط در منطقه» قلمداد شد و تبعیت از خواستههای امریکا در دستورِ کارشان قرار گرفت. امّا، هنگامی که ثبات و پایداری در عراق از بین رفت و رویدادها به گونهای دیگر پیش رفت، این کشورها مواضع خود را به تدریج تغییر دادند. امریکا دیگر بعنوان قدرتِ مسلّط شناخته نمیشد بلکه ضعیف و محتاج به حساب میآمد. این تغییر بیشترین تأثیر را بر ایران گذاشت و متعاقباً شیعیانِ عراق را نیز تحتِ تأثیر خود قرار داد.
استراتفورد نوشت: «اگر ایرانیان احساس کنند که وضعیتِ منطقه، از کنترلِ امریکا خارج است، آنگاه درک میکنند که هزینهی کنترلِ شیعیانِ، برای آنها عددی نجومی خواهد بود؛ و بهتر بگویم، ایرانیها قرار نیست روی بازنده شرطبندی کنند.[2]» (من بر این باورم که ایران در این صحنه تهاجمیتر از آن چیزی است که در بیانیه استراتفورد آمده است)
«از نظر ما وضعیت منطقه برای امریکا در حال بحرانی شدن است. اوضاع برای دولت بوش بسیار بد پیش میرود. تهدیدِ قیامِ مسلمانان از دریای مدیترانه تا خلیج فارس دیگر یک مفهموم نظریِ بامزه نیست.[3](این تأثیر و کنترل تا فراتر از دریای مدیترانه و تا شمال افریقا،گسترده خواهد شد) به استثای اردن، در باقی مناطق این اتفاق در حال رویدادن است.»( تأکیدِ من بر رویِ تمامِ این گیومه است). احتمالِ وقوع قیامی اسلامی در منطقه به رهبری ایران، در سالهایِ پس از نوشته شدنِ این کلمات توسط استراتفورد، به سرعت رشد کرد و دلیلش این است که هنوز هیچکس مقابلهی موثری با ایران نکرده است.
قطعاً صدّام حسین یک تهدیدِ تروریستی به حساب میآمد، امّا ریشهی اصلی تروریسم ایران است. برخوردِ محکم با عراق، بدونِ برخورد با ایران، تروریسم را متوقف نخواهد کرد. ایران، قدرتِ اصلیِ حامیِ فلسطینیها است. هیچ کشور دیگری شهامت این را ندارد که روی چنین تروریسمی در اسرائیل سرمایهگذاری کند و آشکارا آن را تقویت کند. در منظرِ عموم هم آشکار شده است که ایران حجم عظیمی از تسلیحات به فلسطین میفرستند. در واقع همهی جهان میداند که ایران چهکار دارد میکند و مشکلِ تروریسم علیه اسرائیل به سرعت وخیمتر میشود. اسرائیل در جنگ با تروریسم دارد شکست میخورد، و به همین منوال امریکا و انگلیس. چنین تروریسمی هرگونه جامعهی آزادی را فرو خواهد پاشاند. اسرائیل بهترین نمونهی آن است.
راهِ اصلی پیروزی در این جنگ مقابله با ایران است یا همان ریشهکن کردنِ تروریسم. امّا نه امریکا و نه اسرائیل، هیچکدام علاقهای به برخورد با ایران ندارند؛ با این حال، ایران قسمتِ کلیدیِ «محورِ شرارت[4]» در خاورمیانه است. در سال 2002، رئیس جمهور بوش، انگِ «محورِ شرارت» را روی ایران، عراق و کرهی شمالی زد. دولتِ عراق واژگون شده است. با این حال ما در این جنگ پیروز نخواهیم شد مگر اینکه رهبری ایران را از بین ببریم. امّا رهبرانِ امریکا و انگلیس دانش و شهامتِ پیروزی را ندارند و مطبوعات به طرز خطرناکی آشتیطلب هستند و مردمِ ما اشتیاقِ پیروزی در جنگ علیه تروریسم را ندارند.
انگی که رئیسجمهور بوش به ایران زد قطعاً درست بود. با این وجود، او به خاطر این عبارت توسط سیاستمداران و مطبوعات لیبرال مورد حمله قرار گرفت. متأسفانه این نشاندهندهی فقدانِ اراده در امریکاست. تونی بلر به سختی سقوط کرد؛ تنها به خاطر حمایتش از جنگِ عراق! بعد از چنان خودنمایی عظیمی که ارتشِ انگلیس در عراق نشان داد، مردم باید آقای بلر را در آغوش میکشیدند؛ اما مردم انگلیس(و همچنین امریکا) بسیار ضعیفتر از آن هستند که در یک نبرد واقعی بجنگند. ما اشتیاقی نداریم تا در یک جنگِ طولانی و خونبار پیروز شویم.[5]
ثمرات و نتایج دو دههی گذشته قطعاً ثابت میکند که پادشاهِ حامیِ تروریسم کیست؟ همهی دنیا میتواند ببیند. به هر حال برای از بین بردنِ تروریسم، باید با آن برخورد کرد. ما باید با ریشهی آن مقابله کنیم. حرکات تروریستی از این ایران نشئت میگیرند.
آقای آرمسترانگ دو دهه پیش این عبارت را گفت که: «این آخرین جنگی است که امریکا پیروز شده است» او دید که غرور در ارتشمان شکسته شده است. تمامِ منطقهی جغرافیاییای که استراتفورد در مورد آن صحبت کرد، هم اکنون متأثر از ایران است. اگر عراق در زمرهی کشورهایِ تروریست قرار گیرد، سپس ایران بالقوّه میتواند کنترل تمامِ این منطقه را در دست گیرد؛ که این منطقه بیشترین سهم از ذخایر نفتی جهان را داراست.
امّا اوضاع همچنان مهیبتر میشود.
[1] Stratford
[2] They will decide not to bet on what they see as the losing horse
[3] The threat of AN ISLAMIST RISING FROM THE MEDITERRANEAN TO THE PERSIAN GULF NO LONGER IS AN INTERESTING THEORETICAL CONCEPT.
[4] Axis of evil
[5] But the British (and American) people are too weak to fight a real war. We lack the will to win a bloody, protracted war.
شما میتوانید PDF انگلیسی این کتاب را با عضویت رایگان در سایت ترومپت یا از طریق این لینک دانلود کنید. و همچنین میتوانید فایل PDF ترجمه دو فصل اول این کتاب را از این لینک دانلود کنید.
اگر ما مشتاق باشیم، تاریخ عبرتهای مهم و زیادی برایِ آموختن دارد. برای مثال به ما میآموزد که امریکا و متّحدانش هیچگاه نمیتوانند در جنگ علیه تروریسم پیروز شوند. ما درسهایِ اساسی و مهمّی را میتوانیم از تاریخ بیاموزیم. تاریخ یک آموزگار بینظیر است. بنابراین ما از این معلّم شروع میکنیم تا بعد از آن به معلّمی بسیار بزرگتر برسیم که همان معلّمِ درسِ «چرا نمیتوانیم تروریسم را تسخیر کنیم؟» است!
لشکر کشی به عراق، آخرین دور از جنگهای امریکا علیه تروریسم است. امّا سوال این است که همهی این «تروریسم جهانی» از کجا منشاء میگیرد؟ عراق قسمت خطرناکی از بدنِ تروریسم است ولی مغز و سرِ آن نیست. ما باید در تاریخ به عقب برگردیم تا ریشههای تروریسم را ببینیم. قطع کردنِ شاخههایِ تروریسم کافی نیست. ما باید درخت تروریسم را از ریشه بیرون آوریم. این تنها راه برای پیروزی در این جنگ است.
محمّدرضا پهلوی در زمانیکه شاهِ ایران بود، متّحدی قوی و محکم برای امریکا به حساب میآمد. امّا خبرگزاریها و سیاستمدارانِ لیبرالِ وقت، فکر میکردند که وی بیش از حد غیرِ دموکرات است؛ پس کمک کردند تا او از قدرت پایین بیاید. هرچه او بیشتر از قدرت فاصله میگرفت، امریکا کمتر و کمتر وی را حمایت میکرد. به همین ترتیب، آیتالله خمینی، شاه را در سال 1979 سرنگون کرد. خمینی ایران را به کشورِ اوّلِ جهان در حمایت از تروریسم تبدیل کرد. پس از10سال، بعد از اینکه خمینی فوت کرد، هاشمی رفسنجانی رئیسجمهور شد و شبکهی تروریسمِ جهانی را بیشتر تقویت کرد. این همان زمانی بود که برخی تحلیلگران تازه داشتند میفهمیدند که لیبرالها چه اشتباه وحشتناکی را در زمینه حمایت از سقوط شاه مرتکب شدند.
در سال 1994، وزیرِ امور خارجه، وارِن کریستوفر[1]، ایران را «کشورِ اصلیِ حمایت کننده از تروریسم» معرفی کرد. چه رقّت انگیز و سوزناک است که چنین عباراتی را بشنویم امّا هیچ کاری نکنیم. واقعاً امریکا چقدر ابر قدرت است؟ امریکا برای سالها میدانست که چه کشوری «کشورِ اصلیِ حمایت کننده از تروریسم» است، امّا برای مواجهه با ایران رقبتی نشان نداد تا ایران را مجبور کند که در مقابل جنگهای تروریستیاش پاسخگو باشد.
در دههی 1990، حمایت دولتی از تروریسم در ایران کاملاً نهادینه شد و رهبرانِ امریکا تقریباً هیچ کاری برای مبارزه با آن نکردند و امریکایِ «ابر قدرت» به ایران اجازه داد تا حمایت از تروریسمِ خشن را تا به امروز ادامه دهد.
بیشتر از هر کشوری(به غیر از ایران)، امریکا در برابر سقوطِ شاه و گشوده شدن راه برای آیتالله خمینی مسئول است. ضعف ما میتواند علّتِ بزرگترین افتضاح سیاستِ خارجی ما در قرن 20 باشد. چگونه این همه اتفاق افتاد؟ ما باید چگونگی ارتباط این قضایا را با وضعیت فعلی در عراق درک کنیم. تاریخ نشان میدهد که چگونه اسلامگراییِ افراطی میتواند سیاست یک کشور را به سرعت تغییردهد. و همهی اینها نشانههایی هستند از نوعِ حکومتی که ایران در حالِ رسیدن به آن است.
بیایید به مصر نگاهی بیاندازیم. جایی که اسلاگراییِ افراطی، که بذرِ تروریسم را میکارد، به سرعت در حالِ به دست آوردنِ قدرت است. در آنجا یک ترور، جرقهی حرکت را در کلّ خاورمیانه روشن کرد.
[1] Warren Christopher
شما میتوانید PDF انگلیسی این کتاب را با عضویت رایگان در سایت ترومپت یا از طریق این لینک دانلود کنید. و همچنین میتوانید فایل PDF ترجمه دو فصل اول این کتاب را از این لینک دانلود کنید.
<