بنده

هشدار! آنچه در ادامه می‌گویم را به همه‌ی معلم‌ها یا اساتید نسبت نمی‌دهم. بلکه به تعدادی از آنها که کم هم نیستند نسبت می‌دهم. تعدادشان آنقدر زیاد و قابل تأمل هست که بشود چنین چیزهایی را گفت! از تمام اساتید و معلمان خوبم عذرخواهی می‌کنم بابت کلام تندم! آن اساتید و معلمان بزرگوار قطعاً علت کلامم را متوجه می‌شوند و درک می‌کنند و آنها نیز با آنچه می‌گویم همراه خواهند بود. نخستین معلم خود را دکتر علی شریعتی می‌دانم و در این شب عزیز به روح ایشان فاتحه‌ای نثار می‌کنم. معلم یعنی او و امثال او! همان‌هایی که تفکر نقادانه را به ما آموختند.

متأسفانه یکی از مشاغلی که دیکتاتور پرور است معلمی و استادی است. اصلاً دیکتاتور یعنی چه؟ یعنی دیکته کننده! رسماً معلّم‌ها مثال تام دیکته کننده هستند! از قضا نظام آموزشی در جهان به سمت مشارکتی شدن پیش می‌رود یعنی اینکه دیگر معلم دیکتاتور نباشد! حال چرا ما دانش‌آموزان یا دانش‌جویان در کلاس این معلم‌ها یا اساتیدِ دیکتاتور، سر به شورش نمی‌گذاریم؟ چون گیر نمره هستیم! اساتید مزخرف می‌گویند (نه همیشه، امّا بالاخره خیلی وقت‌ها، اگر نگویم اغلب اوقات!) ما هم سر کلاس آنها را تحمل می‌کنیم تا نمره‌ای بگیریم و فلنگ را ببندیم. امّا وقتی ما اعتراضی نمی‌کنیم و اشکال نمی‌گیریم این خوی دیکتاتوری در اساتید بیشتر می‌شود. باورشان می‌شود که واقعاً استاد یا معلم هستند! بابا کوتاه بیایید!

حالا این استاد دیکتاتورمنشی که باورش شده واقعاً استاد است می‌آید در یک گروه تلگرام مثلاً. خوب بزرگوار گروه تلگرام که دیگر کلاس درس نیست من گیر نمره‌ی شما باشم. مراقب باش چه می‌گویی! چهار تا اطلاعات غلط می‌دهی من هم نمی‌توانم بشینم دری وری شما را تحمل کنم می‌زنم یک دور چپ و راستت می‌کنم! عزیز من! شما سنی ازت گذشته! اصلاً می‌آیی در گروه تلگرام چه کنی؟ ماشالله آنهمه تریبون و منبر در کلاس درس داری. به همان‌ها کفایت کن و نخواه که در اینجور جاها هم منبر بروی. اینجا که آمدی مثل مستمع آزاد برو آن گوشه‌ی تلگرام کِز کن ببین ما چطور داریم مرزهای دانش را در می‌نوردیم! بعد چهار تا کلام جدید که یاد گرفتی برو سر کلاس برای دانشجوهایت تعریف کن و پُزش را بده! به خدا ما دلمان می‌خواهد حرمت شما را نگه می‌داریم! خودتان نمی‌گذارید! لطف کنید شما هم حرمت خودتان را نگه دارید! همین!