بنده

صبح در مسجد قدیم بودیم. یعنی از حدود ساعت بیست و سه­ی دیشب تا اذانِ صبح را در مسجد بودیم. در روضه­ی مطهره[1] برای پدر و مادر و برادران و ملتمسین دعا نماز خواندم. و بعد در محراب تهجد، که الآن محراب را برداشته­اند، یک نماز شب خواندم و در محل دکّه الآغوات[2]نشستم به خواندن و نوشتن. مسجد قدیم صفایش بیشتر است. با آن­که تجملش هم بیشتر است. مسجد پر از ستون است. چرایش را نمی­دانم. فقط می­دانم که مسجد از اوّل سقف نداشته و کم­کم با برگ نخل برایش سقف درست کرده­اند. پس ممکن است که سقف زدن برای اعراب کار سختی ­بوده و برایِ نگه داشتنِ سقف، از ستون­هایِ زیادی استفاده می­کردند. احتمالاً یکی از دلایل فرموده­ی خدا در قرآن که آسمان سقفی است بدون ستون، همین باشد! سقفِ مسجد نقاشی شده و رنگی­ است. دیوارهایِ خانه­ی پیغمبر و فاطمه(س)، فلزی و بلند است به رنگ طلایی و سبز. به نظرم آمد که زندان زیبایی است! درب خانه­ی پیغمبر و حضرت علی و فاطمه به سمتِ مسجد پیدا نیست امّا درب خانه­ی حضرت فاطمه به سمتِ کوچه، که الآن نیز داخل مسجد است، پیدا است. کنارِ باب جبرئیل می­شود و اکثراً باب بسته است و پرده ­ای کشیدند.

تصویر 9

دیدم که یک جوان ایرانی به خیال خودش زرنگی کرد و دروبین به دست از کنار پرده رفت داخل تا از درب خانه حضرت زهرا عکس بگیرد! به­اَش گفتم نکن، حداقلش این است که با این­همه دوربین که اطراف است، می­بینندت. گوش نکرد. به نظرم از من سنّ بیشتری داشت امّا مثل بچه­ها لوس بود. نمازم را بستم ولی دیدم که شرطه­ی عرب آمد و یخه­ی جوان را گرفت و مثل بچه گربه از آنجا انداخت بیرون و او را با خود برد. بعد از نماز از بغل­دستی­ام که ایرانی بود پرسیدم: چی شد؟ مرد میانسال و جا افتاده­ای می­نمود. گفت: «منم بِهِش گفتم نکن، گوش نکرد! بُردَنِش. لااقل وقتی شُرطه آمد باید سریع نماز می­بست! آنقدر نماز می­خواند تا شرطه خسته شود و برود!» گفتم: «چی کارِش می­کنن؟» گفت: «احتمالاً چن ساعتی نگهِش می­دارن و وِلِش می­کنن.» بعد از تمام شدن نمازهایم مردِ جا افتاده گفت: «ولش کردن.» ادامه داد که: «رفتم پیشش گفت اشتباه کردم! بِهِش گفتم که به غلط کردمش می­ارزید؟ آن هم جلوی این وهابی­ها؟» گذشتم. سحری را قبل از اذانِ صبح خوردیم، نماز صبح را خواندیم و رفتیم. با آنکه مسافریم ولی روزهای چهارشنبه، پنج­شنبه و جمعه، روزه گرفتن مستحب است. بعد از نماز صبح با کاروان رفتیم بقیع. بقیع را فقط بعد از نماز صبح باز می­کنند آن هم فقط برای مردان.

تصویر 10- نمای کلی از روضه­ی شریفه. در منتها الیه سمت راست تصویر کمی از منبر پیامبر را می­بینید و همان­طور که به سمت چپ می­روید مقداری از محراب پیامبر به رنگ سیاه سفید دیده می­شود و در منتها الیه چپِ تصویر، کمی از دیوارِ خانه حضرت محمد و داماد و دختر گرامی­شان به رنگ تیره دیده میشود. با وجودی­که نیمه شب است امّا مردم برای نمازخواندن در این روضه حاضر هستند و این قسمت مملو از جمعیت است. متاسفانه به دلیل ستون­های بسیار زیادِ مسجد، تصویری بهتر از این برای نشان دادن منبر و محراب و دیوار خانه­ی پیغمبر در یک نما، نتوانستم تهیه کنم. با تطبیق عکس و تصویر 9 می­توانید حدود مسجد و روضه را تصدیق کنید.

  تصویر 11-پشتِ خانه­ی حضرت زهرا(س) و محل محراب تهجد. اثری از محرابی نیست. دور تا دور خانه ها را با کتابخانه فلزی از قرآن محصور کرده­اند. در وسط تصویر، جایی که میانِ نواری است که مردم در حال خواندن نماز شب هستند، محرابِ تهجد قرار داشته که پیامبر نماز شبشان را در آنجا (یعنی پشت خانه­ی حضرت علی و زهرا) می­خواندند. در عقبِ این نوار و سمتِ چپِ تصویر، در جایی که افرادی در حال قرائت قرآن­اند، محل دکه الاغوات است. در قسمت انتهایی این راهرو نیز پرده­ای است که همان پرده­ی کذایی است و پشتِ آن بابِ جبرئیل دیده می­شود که محل ورود جبرئیل به مسجد پیامبر بوده و از کنار خانه حضرت علی و فاطمه می­گذشته. ورود از این درب سفارش شده است ولی متاسفانه در اکثر اوقات به همین شکلی که دیده میشود، راهِ ورود بسته است. با تطبیق عکس و تصویر 9 می­توانید حدود مسجد و محراب تهجد را تصدیق کنید.

تصویر 12- محل نشانه­ ی شماره­ ی 5 که مربوط به قبر امّ البنین است را می­توانید با تصویر شماره 8 تصدیق کنید.

در بین ­الحرمین[3] به دعا خواندن نشستیم که شرطه­ها گیر دادند. ایستادیم به دعا خواندن، گیر دادند. در حرکت خواندیم، گیر دادند! خلاصه دعا خواندنمان منتفی شد. وارد بقیع شدیم. تابلوهای بزرگی بود که روی آن­ها بزرگ و به زبان­های مختلف اندرز! نوشته شده بود. منکراتشان کتابهای فارسی می­دادند، شرطه­هایشان گیر! نمی­گذاشتند توقف کنیم، بالای سر هیچ قبری. باید می­دیدیم و می­رفتیم.[4] امّا آخوندمان از هر فرصتی برای توضیح دادن قبرستان و خواندن دعا استفاده می­کرد. اینجاست که نحوه­ی زنده ماندن شیعه را می­آموزیم. شیعه یعنی همین! تقیه هم مبارزه است. و چه مبارزه­ای! درس مبارزه را از قبرستان بقیع آموختم. رهبرِ مبارزه، آخوند. مکتب، اسلام و تشیع. مکان مبارزه، بقیع. قبرستان. محل طلاقی و نقطه­ی اشتراک آسمان با زمین. سلاح، زبان و قلم. مهمّات، لا اله الا الله، علم. دشمن، مسلمان؟، مسیحی؟، یهودی؟ همه، یعنی شیطان، یعنی کفّار، پوشانندگانِ حق و حقیقت؛ در هر لباسی. مشرکان، پرستندگانِ بت­هایِ خودتراشیده. بت­هایی که هر روز آنرا می­تراشند و هر روز تبلیغش می­کنند و هر روز می­پرستندش. و بت­هایِ امروز، پول و میز و مقام و مدرک؛ لیسانس تا فوق دکترا؛ و حتّی علم هستند. و نه علم. بلکه شبه علم. که علم نزد خدا است و آنچه نزد انسان است، کوچکتر است.

تصویر 13-قبرستان بقیع – در سمت راست تصویر، درب ورودی قبرستان قرار دارد و مردم از آنجا داخل می­شوند و با تابلوی بزرگی که بالای آن بسم الله الرحمن الرحیم هست مواجه می­شوند. یعنی حدوداً جایی که قبر دختران پیغمبر قرار دارد. بیشتر زائران بقیع شیعیان هستند. با تطبیق موقعیت­ها با تصویر 12، حدود قبرستان را تصدیق کنید.

قبر حضرت ابراهیم، پسر پیغمبر را زیارت کردیم. پیغمبر بعد از وحی­ای که به وی شد تا بین ابراهیم و امام حسین یکی را انتخاب کند، حسین را انتخاب کرد. ابراهیم فوت کرد و پیغمبر بر بالای قبر ابراهیم نخلی کاشت تا سایه­بانی برای قبر باشد. پیامبر بیم داشت که آفتاب سوزان، خاک قبر را داغ می­کند و بدنِ فرزندِ زیرِ خاکش می­سوزد. آن وقت حسینِ پیامبر؟ بگذریم... و شهدای غزوات را زیارت کردیم و بعد از این­ها کمی زیارت جامعه خواندیم و زیارات دیگر. الآن است که می­فهمم چقدر این زیارات را دوست می­دارم. بقیع دنیای حرف است. سخن می­گوید با سکوت و آرامشش. این منم که گوش­هایم کر و چشمانم نابیناست. چه دعایی می­توانم داشته باشم؟ خدایا، مرا به این سرزمین که از بدو ورود احساس کرده­ام به سرزمین خودم بازگشته­ام، بازمگردان! مرا باز مگردان که این اوّلِ مسلمانی­ام شده است. و تا به حال چقدر که غافل بوده­ام! مرا بازمگردان به سرزمین­ام تا وقتی که از من نگذشته­ای و به من علم و عمل عطا نکرده­ای. که علم را تو به هرکه بخواهی می­بخشی و حکمت را. و می­ترسم از این­که ظرفیت نداشته باشم. پس ظرفیتش را به من ببخشای. خود دستِ من گیر که بی یاری­ات هیچم و راه گم می­کنم. آن وقت است که راه به سرزمینم نخواهم یافت که من گم­راهم. و اگر به سرزمینم بازگرداندی، همانا تو بهترینِ هدایت­کنندگانی. و اگر این شد بدانم که تو از من خشنودی و اگر این هرگز نشد، بدانم که کوتاهی و تقصیر از من است. و من از تو راضی­ام و به ندای تو گوش می­دهم که ارجعی الی ربّک راضیةً مرضیّه. پروردگارا، نفسم را مطمئن و مرا از خودت راضی بدار و تو نیز از من راضی باش. موجباتش را عطا فرما و مرا در عمل استوار گردان. و این باشد دعا و حاجت قلبی من از تو، ای ارحم الرّاحمین. سلام بر تو ای محمّد و ای بقیع. سلام بر تو ای عبدالله، ای پدر رسول­الله، تویی که حتّی قبرت در بقیع هم نیست و اصلاً معلوم نیست کجاست، و ای همه­ی کسانی که پیامبرِ خدا خجِل از بارگاهِ خود و بارگاهِ شماست، همه­ی شما را واسطه می­کنم، دستم گیرید و در پیش­گاهِ او شفاعتم کنید.

بعد از زیارت بقیع راهی هتل شدیم و بین راه، حرف­هایی درباره­ی مظلومیت شیعه شد. خوابیدیم تا ساعت پنجِ عصر که قصد زیارت مساجد اطراف کردیم. اوّلینش مسجد حضرت علی بود در جنوبِ غربِ مسجد پیامبر. با درب­هایِ بسته. آخوندمان گفت دوازده سال است که دربش را باز ندیده است! و چقدر غریب بود. جلوی درب وهّابی­ای ایستاده بود و به شیعیان کتاب می­داد. آن­ عرب­هایی که دشداشه سفید و جلیقه­ی آبی روی آن پوشیده­اند، مسئولِ نهاد امر به معروف و نهی از منکرشان هستند. آرمِ نهاد نیز روی جلیقه حک شده است و از این کتاب­ها هدیه می­کنند؛ مخصوصاً به شیعیان. البته کتاب­ها آرمِ وزارتِ ارشادِ کویت را داشت. همه­شان به زبانِ فارسی بودند به جز یکی که تفسیر قرآن به ترکی بود. با مزّه آن است که من در مسجد پیغمبر یک­دانه قرآن با ترجمه فارسی ندیدم، که البته به اکثر زبان­ها بود، امّا وهّابی­ها این­جا که می­رسند عاشق فارس­ها می­شوند. هرچه کتاب می­دادند، گرفتم. حتی کتابی که به زبانِ ترکی بود ­را هم از سوراخی کش رفتم. حداقلش این است که این کتاب­ها دست من است نه دستِ دیگری که معلوم نباشد چه می­شود! اگر می­شد یک گونی از کتاب­ها را می­گرفتم! و بعد مسجد غمامه رفتیم. با چند گنبد در اندازه­های مختلف، مثل ابرهایِ پنبه­ای یا به قول جلال مثل یک خانواده که کنار هم نشسته­اند! آن هم در همان نزدیکی مسجد امام علی بود. غمامه یعنی ابر. و این­جا مسجدی است که پیامبر در آن دعایِ باران خوانده است. مسجد خارج از شهر بوده امّا الآن همسایه­ی مسجد پیامبر است. مسجد ابوبکر نیز در همان نزدیکی­ها بود که از دور زیارتش کردیم. بعد مسجد پیامبر رفتیم. نماز مغرب و عشا خواندیم و آمدیم هتل روزه را باز کنیم و بخوابیم که شب قبل را نخوابیدیم. جالب است. در مسجد پیامبر هنگامِ نماز، تنها صدایی که بعد از صدایِ امام جماعت شنیده می­شود، صدایِ سرفه­هایِ مکرر از گوشه و کنارِ مسجد و از دور و نزدیک است که با لهجه­های مختلف ادا می­شود. صدایِ پرندگان هم که همیشه هست. در نماز اگر صدایِ زنگ خوردن گوشیِ همراهی را شنیدید، اوّل شک کنید که این گوشیِ همراه

متعلّق به یک ایرانی است!