فصل چهارم: بگذرید

ختمی بر وبلاگ جغجغه:

بگذارید و بگذرید. به آنچه دارید مغرور نشوید. به آنچه ندارید رشک نبرید. به آنچه میخواهید طمع نکنید. از آنچه دوست میدارید انفاق کنید. آنچه میپسندید برای دیگران هم بپسندید. آنچه را که دوست میدارید، بگذارید. در اصل شما چیزی ندارید. هرچه دارید عاریه است. امانتی است در دست شما. پس به چه مغرور میشوید؟

فصل چهارم: خواهرم، تقوا!

روی صحبتم با خواهرانم است. چیزهایی که همه شنیده اند و میگویند٬ نمیخواهم بگویم. از بد حجابی و بی حجابی نمیگویم. از دختران بی مذهب و لا مذهب و به قول جلال هرهری مذهب هم نمیخواهم بگویم. اصلاً من کمتر با اینها حرف دارم. زیاد هم هستند که با اینها حرف میزنند. من میخواهم با شما چادری ها حرف بزنم. با شمایی که همچون خواهر بزرگتر یا کوچکتر من هستید و برایتان ارزش قائل هستم با شمایی که به عقیده و دینتان پای بندید. با شما خواهری که وقتی با چادر در میان بدحجابی ها میبینمت، من، احساس غرور میکنم! من نه سر پیازم و نه ته پیاز. ولی از دیدن شما، لذت میبرم...

فصل چهارم: نظم ِ فکری

واعتصموا بحبل الله جمیعاً و لاتفرّقوا

تا بحال چقدر به این آیه فکر کرده اید؟ ما ایرانی ها خیلی سیاسی هستیم و بالاجبار اجتماعی. آماری را در دانشکده سیاسی دانشگاه تهران دیدم که نشان میداد این دانشکده سیاسی ترین دانشکده جهان در سیاسی ترین دانشگاه جهان است. از این حرف اگر نشود نتیجه گرفت ایرانی ها سیاسی ترین مردم جهان هستند، حداقل میشود فهمید که ما ایرانی ها از سیاسی ترین مردم جهان هستیم. به همین دلیل این آیه را هم اکثراً خوب سیاسی برداشت میکنیم. اما بیایید به بعد دیگر آن نیز دقت کنیم. به بعد فردی آن. صورت مسئله این است:

فصل چهارم: درآمدی بر سود

بحثی شد درباره سود. یک بسیجی ،به قول خودش، چنین دفاع کرد از سود: "من کار میکنم تا به طرف مقابلم

سود برسانم و طرف مقابل کار میکند تا به من سود برساند. و این اساس نظام سرمایه داری است که درست هم هست و من به آن معتقدم." البته شخصیتش را برای خودم تحلیل کردم و دیدم کلاً آدم سودگرایی است. شما هم از حرفش این را میفهمید. لکن شخصیتش را نیاز نیست شما بدانید آنچه باید بگویم نقدی بر این نطق است. این آدم ادامه داد و گفت: "همه عالم هم بر همین منطق استوار است. سود برسانی و سود ببری. اساس عالم همین است." در خیال خودش اوج گرفته بود و داشت نظریه ارائه میداد. در ادامه نقدی بر این نطق را میخوانید...

فصل چهارم: چی شد چادری شدی؟

چند وقتی هست با وبلاگ من و چادرم٬ خاطره ها و فراخوان وبلاگی "چی شد چادری شدم؟" آشنا شده ام. فکر میکنم اواسط پاییز ۹۰ بود. از طریق یک دانشجوی فنی با این وبلاگ آشنا شدم. از همان اول هم از وبلاگش خوشم آمد. ولی من که مذکرم و برای کمک به وبلاگ خاطره ای نداشتم و یاسمن هم نمیخواست بنویسد. شاید در آینده بنویسد ولی خودش میگوید یا نمینویسد یا اگر بنویسد میخواهد خیلی خوب بنویسد.

این فراخوان وبلاگی که کم کم دارد یک سالی از عمرش میگذرد به جاهای خیلی خوبی رسیده است. کتابش چاپ شده و احتمالاْ باید تجدید چاپ شود و هنوز هم بسیار جای پیشرفت دارد لکن آن چیزی که قلب مرا درگیر خود کرده است آن چرایی و چگونگی کار وبلاگ است که باعث جذابیتش شده. من برای خودم اینگونه تحلیلش کردم که شاید بتوان از آن یک روش کلی اتخاذ کرد.

از دلایل پیشرفت این طرح میتوانم به این نکات اشاره کنم: ...

فصل چهارم: انتهای درد

کلید را در درب خانه می­چرخاند و وارد میشود٬ خانه به نظرش عجیب می­رسد. نمیداند از چیست. شاید از چراغهای نیم روشن خانه.  همسرش را صدا می­کند ولی بی جواب می­ماند. صدای گریه­ی فرزند نو رسیده­اش بلند است. و چرا زنش ساکتش نمی­کند؟ خانه سرد است. زمستان سردی است. بیرون برف غوغا می­کند. کوچه­های نیویورک را تا خرخره برف پوشانده. قدم که بر می­دارد حس عجیب بودنِ فضا بیشتر اذیتش میکند. قدمهایش را تند می­کند. صدای زنش بلند می­شود. جیغ می­کشد. کمک می­خواهد. دیگر نمیتواند قدم بردارد. می­دود! روی دیوارها آرم V را می­بیند که با اسپری نوشته­اند. او که از صبح در بخش جنایی درگیرِ کار بوده و خسته، تازه می­فهمد قضیه از چه قرار است! دیگر مهلت فکر کردن نیست. بغض گلویش را می­فشرد. و می­دود. از پله های چوبی خانه که بالا می­رود سلاح را از زیر کُتَش بیرون می­آورد. به دربِ اتاق فرزندش می­رسد. قفل است. صدای جیغ زنش تمام نمی­شود. گاهی انگار به زور قطع می­شود. انگار با یک سیلی. و بعد جیغ­ها تیزتر در جان او فرو می­رود. انگار هر کدام از جیغ­ها گلوله­ای بر قلبِ وی. بغض و کینه­اش از چشم­های گرمش بیرون می­دود. درب را نمی­تواند بشکند. با چشمان اشک آلودش دیگر نمیتواند درست ببیند. صدای بچه هم قطع شده اما جیغ­های زنش نه. دست پاچه شده. می­رود که از دربِ حمام که به اتاق بچه اش باز می­شود وارد شود. که قبل از او مردی درب را باز می­کند ...

فصل چهارم: منقلب

چه باید گفت؟

هنوز شروع نشده باید تمامش کرد. هیچ نمیشود گفت. پریروز راهپیمایی بودیم. روز انقلاب. کلی فحش و بد و بیراه و توی گلویم گیر کرده. فکر میکردم قرار است بیایم  متنی به درازای تاریخ و آهی به پهنای باند اینترنت بکشم. همه اش را قورت دادم. شاید بعداً کم کم ادامه دهم.

این را بشنو... حتماً بشنو...

میشنوی؟... اگر نمیشنوی صبر کن و اگر میشنوی پس گوش ده... این فریاد حلقوم پاکی است که از این جغجغه بیرون میاید. همین الان احساس کردم که این اسم کم است. اسم وبلاگم را باید میگذاشتم بوق تریلی یا ... صور اسرافیل. یا به قول شریعتی سوتک.

"۲۴ بهمن ۹۰"

---

باب اول

شیرینی شنیدن خبر اسلام آوردن پسر Oliver Stone انقدر برایم خوشحال کننده و دلپذیر بود که همه بد و بیراههایی که نسبت به این نظام و دولت داشتم را یکجا ریختم دور...

فصل چهارم: عمر

ساعتی پیش در محضر استاد رحیم پور ازغدی بودیم. با دوستان. در این جلسه خصوصی آن چه دلمان میخواست و میبایست نگذشت. حالمان گرفته شد. وقتمان یک ساعت بود و حرفها بیشتر. قبل از جلسه هم با دوستان کلی حرف زدیم و بهشان این را گفتم که آدمهایی در این سطح از اطلاعات مطمئنا پر حرف هستند. مخصوصا که اهل سخنرانی اند.

فصل چهارم: گنگٍ خواب دیده

امام خمینی در تفسیر سوره فاتحه داشت که انبیاء گنگ خواب دیده اند.

امروز داشت اشکم در می­آمد. در سلف دانشگاه نشسته بودم. غذا هم پلو مرغ بود. وقتی غذا را این یارویی که همیشه سفید پوشیده و یک ماسک سفید هم بر دهانش نصب کرده میریخت یکهو صدای بلند ریختن این سینی ­های فلزی سلف آمد و سلف ساکت شد. بعد هم صدای دست و کف و سوت و این حرفهای دانشجوها بلند شد. من که نفهمیدم چرا؟شاید یک کار اعتراضی در راستای غذای خوب سلف بود. شایدم یک حرکت احمقانه در راستای تشویق غذای بد سلف. شایدم از همین جور حرفهای مفت و مسخره و حرکتهایی که نه سرش به یک عقیده و استدلال (حالا استدلال درست و غلط را کار ندارم. همین که یک استدلال باشد حتی غلط هم خوب است) بند است نه تهش به یک عقوبت و نتیجه ای. بعد هم رفتم یک گوشه نشستم. بسم الله الرحمن الرحیم.

فصل سوم: یاسمن

الان سر ظهر است. صبح کلاس حسن عباسی بودیم و الان رسیدیم خانه. سر راه برگشت٬ رفتیم گوشت و روغن و گوجه فرنگی و پیاز و از اینجور خرت و خورت ها خریدیم. داریم سخنرانی علی حقیقتی بر گونه اساطیر را گوش میدهیم. دیشب هم رفتیم یک کفش خریدیم که در راه و کنار میدان انقلاب دست این دست فروشها عکس قشنگی از جوانیهای معلم شهید دیدیم که خریدیم.

الان سفره پهن است و باید بروم. صدایم میکند.

یک ماه و خرده ای است که به فصل جدیدی از زندگی وارد شدم. فصل شیرینی است. به همان شیرینی چند خط اول و شیرین تر حتی.

این دفتر همینجا تمام شد. و من دیگر یک فکر نیستم که مینویسم. تنها هم نیستم. دو فکر. و دو هم فکر. دو هم کار. دو شریک. و به قول الله: زن و شوهر لباس یکدیگرند.

زل زده به من و میگوید: پاشو بیا٬ غذا سرد شده. باید بروم.

این یک پایان است و یک آغاز. پایان این دفتر و آغاز دفتر جدید.

<

فصل سوم: نـــــــــــــــــــــــــــــــــوح

مشکل آنجایی است که وقتی از سر حد عقول فراتر حرف بزنی حرفت مفت میشود! همان است که پیامبران خدا به اندازه عقول قومشان حرف میزدند.

مشکل از جای دیگری هم هست. این کافی نیست. چرا که همان پیامبران اکثرا موفق نبودند. آنجایی تن ادم میلرزد که نوح بعد از به قولی حدود ۹۰۰سال زندگی و پیامبری ٬ تنها حدود ۲۰ یا به قولی دیگر حداکثر ۸۰ نفر پیرو داشت.

فصل سوم: بخوان... به نام پروردگارت

من مینویسم... تو میخوانی...

رسمی است در نوشتن و خواندن. حرصی است در نوشتن و خواندن. حرص حرص است. خواه حرص پول باشد خواه حرص نوشتن خواه حرص نماز خواندن خواه حرص خواندن. حرص را اجمالا شهوت بپندارید. تو میخواهی شهوت نماز خواندن داشته باش. عجیب است؟ شهوت یعنی چه؟ حرص مگر چیست؟ همان چیزی است نفس اماره تو را ارضا کند. حالا این شهوت میخواهد شهوت نماز خواندن باشد یا شهوت شراب خوردن...

فصل سوم: مردم

تو باید بدانی که در دنیایی که هستی٬ همه همان رنگی که نشان میدهند نیستند. تو باید بدانی که مردم همانی نیستند که میگویند. و بدانی که مردم آنی نیستند که دیگران میگویند. و فرق بین این دو را باید بدانی.

تو باید بدانی..

فصل سوم: در حسرت یک چاه

خدا به پیامبرش گفت: اگر کسی ایمان نیاورد، تو مسئول نیستی. تو فقط مسئولی که هشدار دهی. بگویی. بیاموزی. معنای این حرف این است که پیامبر از ایمان نیاوردن مردم، رنج میکشید. غمخوار مردم بود. برایش سخت بود. عین یک پدر برای بچه هایش. و خدا تسکینش میداد و میگفت تو مسئول نیستی.

علی بیست سال خانه نشست. بیست سال رنج کشید. نامردی دید. بیست سال تنها دوستان واقعی اش، سلمانها و ابوذرها بودند. و چه یاران واقعی ای بودند. بیست سال مردم را میدید، مردمی که او را میشناختند و به روی خود نمی­آوردند.مردمی که میدانستند او که بود و وانمود میکردند نمیدانند. و واقعا هم میدانستند. اگر بعدها هم از یاد بردند ولی در اول کار فراموش نکردند. و مگر میشد فراموش کرد؟ علی را فراموش کرد؟ و همین علی را زجر میداد. اینکه میشناسند او را و به روی خود نمی­آورند...

فصل سوم: اگر نمیتوانی مسئولیتی بر دوش گیری؛ نخوان

چند وقتی است نمیشود نوشت.

همین دیروز مستند "فاز ۳" را میدیدم که در آخرش نوشته بود: هرچقدر کمتر حرف بزنی، بیشتر میشنوی.

چند وقتی است وقت نیست. وقت حرف زدن. وقت نوشتن. وقتِ وقت خالی کردن...

فصل سوم: خورشید

                 دو روزی است که هوا واقعا پاییزی شده است. هوا واقعی شده است.

                 صبح برای نماز بیدار شدم. و یک دوش آب داغ. آب داغی که بدن را به خارش میکشاند. بدن را به چالش میکشاند. آب داغ داغ. داغ تر از من. و چه لذتی است. بخار همه حمام را گرفته. انگار روی ابرها سیر میکردم. بخار دید را گرفته. و خودم بودم و سفیدی. سفیدی بخار. سفیدی غبار. سفیدی او ...

فصل سوم: ر بده!

آن روز، یک لباس نازک سفید و گشاد با دمپایی، دو تا مداد تراشیده، پاک کن، تراش و یک جعبه شکلات تمام وسایلم بود. صبح یک پرس کباب کوبیده مامان برایم کنار گذاشته بود. تا ته خوردم. مامان میگفت باید کاملا سیر باشم. بگذریم که می‌گویند نباید آن روز صبح زیاد می‌خوردم چرا که خون دور معده جمع می‌شود به جای اینکه به دور مغز حلقه بزند؛ عجب کبابی بود! تا بعد از ظهر پر بودم. وقتی رسیدم و روی صندلی‌ام نشستم یک لحظه نگرانی برم داشت که

فصل سوم: علی و فاطمه

در کتاب کهنه های پدر دنبال یک کتاب به درد بخور میگشتم. کتابی به قطع جیبی با کاغذ کاهی. جلدی مقوایی و پوسیده. اولین چیزی که چشمم را گرفت آن کلمه¬ی "قصه¬ی" بود که درشت و خوش خط به خط نستعلیق روی کتاب نوشته شده بود و کمی ریزتر زیر آن نوشته بود حسن و محبوبه. لحظه¬ای درنگ کردم. دیدم که عاشق و معشوقه¬ای، حسن و محبوبه¬ای نام، نمیشناسم. به سرعت کتاب و تورق کردم و به پشت جلد که رسیدم دست نوشته¬ی انتهای کتاب برایم آشنا آمد. دوباره به جلد کتاب آمدم و بسم اللهی که بالای جلد سمت چپ بود برایم خیلی آشنا بود. پایین جلد را نگاه کردم و حدسم درست از آب درآمد ...

فصل سوم: مصیبت دوم

از مصیبت گفتن خودش مصیبتی است که از مصیبت اولی مصیبت تر است.

مثل این است که طنابی دور گردنت انداخته اند و میفشارند تا خفه ات کنند و تو بخواهی در هوای خودت به توصیف این طناب و دلیل خفه شدنت بپردازی. چه احمقانه. که چه؟ که یک مشت دری وری به یک سری بد بخت تر از خودت گفته باشی که آنوقت چه؟ ...

فصل سوم: کوه، سکوت، سرچشمه انسانیت

چهارشنبه، ساعت حوالی 18

قرار بود با دوستان اردویی برویم به قرار نفری 10هزار تومان. بنده هنوز مقرری ام را پرداخت نکرده بودم و روانه خانه محمد اعتمادی تا نقداً با هم کنار بیاییم. خانه محمد که رسیدم دو باری تعارف زد و از آنجایی که بگیر نگیر دارد و بار اول نگیرد بالاخره دوم می­گیرد ما هم گرفتیم و مستقیم سر به زیر انداختیم و رفتیم. حیاطی با چند درخت و حوض آبی در وسط و درخت سرو یا کاجی ایستاده با قدی رعنا . راهروی خانه به هال باز میشد و قبل از هال ...

فصل سوم: کنکور یک سال خودش را برای من آماده کرده بود

ساعت شده بود 2 و تازه رسیدم خانه. بعد از یک استراحت مختصر درون دستشویی، سر سفره ناهار مامان غافلگیرم کرد و گفت: ساعت پنج و نیم کلاس داری.

فکر میکنم بر اثر عملکرد اعصاب سمپاتیک بود که حس کردم مردمک چشمم گشاد شد و دنیا به چشمم تیره و تار. رو کردم به مامان و گفتم: من همین الان از کتابخونه اومدم، خسته ام، خوابم میاد، حوصله ندارم، این کلاسا چیه گرفتین؟ مامان همانطور که داشت غذا میخورد جواب داد: ...

فصل سوم: بی خوابی

تابستونا کلا جغد می‌شوم. شب ها بیدار، خواب مشغله‌ی روز! اما تابستان امسال فرق دارد. تابستان امسال تابستان سرنوشته.باید مثل احمق ها شب که میخواهم بخوابم یک هول و وله ای در خودم بیاندازم که بتوانم صبح سر ساعت 8 بلند شوم بنشینم فلان درس را بخوانم. توی این گیری ویری، رمضان هم شده قوز بالا قوز. آنقدَر خوابیدن در شب های رمضان برایم سخت است که بعضی وقت ها فکر می‌کنم رب الکریم مقدر فرموده که ...

فصل دوم: اختتام

چندی پیش وقتی برخی از نوشته های قدیمی وبلاگم را مرور میکردم تبسم میزدم اما لبخندم نه از روی تمسخر بود بلکه از روی دلتنگی بود. یاد آن نگارش ساده و بی آلایش ، آن غلطهای املایی ، آن خاطرات به خیر. یاد متن مامان بزرگ به خیر.

آن اوایل بازدیدکنندگان بیشتر مرا مسخره میکردند...

فصل دوم: بدون شرح!

دوشنبه –نیمه اول شهریور– تهران – طبقه چهارم آپارتمان مادر بزرگ

دو روز است آمده ام تهران ولی هنوز جایی نرفته ام. مثل همیشه . بعد از عمری آدم مسافرت میرود آخر چون وسیله ندارد باید بشیند در خانه و همچنان اوقات را به بطالت بگذراند.

هیچ کاری هم که نیست. فقط من و مادر بزرگ در خانه نشستیم.

دلم هوای چرخ سواری کرده ...

فصل دوم: در قطار

به هر سرزمینی خواهی راهی است ...

تهران ... مشهد ... زنجان ... شیراز ... یا ...

  تلق تلق !!!

فصل دوم: به یاد 21 مرداد

یک روز به شیدایی در زلف تو آمیزم

خود را چو فرو ریزم  با خاک در آمیزم ...

وگرنه من همان خاکم که هستم ...

صبح زود ساعت 5:30 ... هوای خنک  ... ایوان ... تخت ... اشک ...

 

فصل دوم: سینما یا شیپور ؟!

یادم میاید سن 9 سالگی ام را ... من هم مانند خیلی ها به برنامه سینمای حرفه ای علاقه داشتم ... هروقت شبکه دو سیما سینمای حرفه ای میگذاشت مینشستم و آن چنان مبحوت جلوه های ویژه میشدم که یادم میرفت نصف شب شده ... سینمای حرفه ای جلوه های عجیب و غریب فیلم ماتریکس را داشت کنکاش و بررسی میکرد ... با خودم میگویم ... عجب فیلمی ... چقدر تمیز در آورده اند ... آدم جزوی از فیلم میشود ... چجوری نئو اینقدر باهوشه ؟ ... چجوری نئو میتونه این کارا رو بکنه ؟ ...

فصل دوم: هنر نزد ایرانیان است و بس

داشتم تو آرشیو نقاشی های خودم چرخی میزدم ...

چشمم افتاد به طرحی که از ماتریکس کشیده بودم ...

یادش بخیر ... کلاس اول راهنمایی بودم ... 

کمی که فکر میکنم ... با خودم میگویم ...

یا خدا ... من در سن ۱۲ سالگی همچین هنری داشتم؟؟؟ ...

فصل دوم: Believe on Your Self

کلا از فیلمها و کارتونهایی به سبک چینی و هندی بدم میاد. نفرت خاصی دارم.

وقتی تعریفات فراوان منتقدان را از انیمیشن کونگ فو پاندا شنیدم در عجب بودم که مگه میشه یک انیمیشن اونم از نوع بزن بزنهای چرت و پرت اینقدر تعریف داشته باشه که منتقدی بگه این انیمیشن تحولی در زمینه انیمیشن سازی باشه؟ ...

بالاخره من هم مثل خیلی ها مشتاق شدم ببینم که چه میکنه این پو؟

فصل دوم: رو که نیست ... سنگ پا قزوینه

تازه امتحان را داده ام...

سوار خط واحد شدم و دارم میام خونه...

رو میدان ابوذر یک عده دختر دبیرستانی قد و نیم قد یکدفعه میریزن توی خط ...

ماشاالله رو که نیست... سنگ پا قزوینه ... آنقدر میایند توی قسمت مردانه که ...

فصل دوم: خرداد

یک سال درس و مدرسه به خرداد رسید. سال دوم دبیرستان به آخر رسید. در اوج نوجوانی و شور شعف و انرژی باید درس بخوانی آن هم سخت ترین و حجیم ترین درسهای دوران تحصیلی. همیشه از خواهرم و بچه های عمه هایم میشنیدم که وقتی ...

فصل دوم: ششم تیر

۵ تیر ساعت ۷ بعد از ظهر

روز هفتم تیر مسابقات بسکتبال سمپاد شروع میشه. یک هفته است که تمرین میکنیم. من و ابوالفضل و علی و سید مهدی و ... .  الان از تمرین دارم بر میگردم.

چند روزه همش دنبال برخی کارهای عقب مانده هستم و کلافه شدم. خیلی سرم شلوغ شده.

هنوز نماز ظهرم را نخوانده ام.

سوار اتوبوس خط واحد میشوم به امید آنکه ...

فصل دوم: صف نانوایی

سر صف ایستاده ام.

یک یارو با سنی حدود ۵۰ پشتم میاد با بچه اش.

از اون آدمهای بی حوصله و خود خواه و از همه مهمتر شکم گنده!

یک دختر کوچولو اومد . بعد ازاینکه ۲ یا ۳ نفر نون برداشتند دختر کوچولو خواست نون برداره که ...

فصل دوم: دو کلمه حرف حساب

اللهم اشرح لی صدری و یسرلی امری والحلل عقده من لسانی یفقهوا القولی.

یا به زبون خودمون: خدایا ! کاری کن حرفامو بفهمن!

چند روزه مامان بهم گیر داده که الا و بلا باید منو از این مدرسه بیاره بیرون و مدرسه امام حسین ثبت نام کنه.

قبل از اینکه اجازه بده من حرف بزنم شروع میکنه به گفتن: ...

فصل دوم: آریان یا Chris De Burgh ؟

یک هفته است mp4 player حامد رو گرفتم میخوام آهنگاشو بریزم رو کامپیوتر هی یادم میره.

بالاخره امروز صبح این کار رو کردم.

آلبوم جدید آریان تو لیست آلبوماش هست. یادم میاد اون اولین آلبومشون رو. گل آفتاب گردن. من کلاس اول راهنمایی بودم. چه خاطراتی که با اون آهنگا داشتم

گل آفتاب گردون هر روز ...

فصل دوم: توبه فرمایان خود توبه کمتر میکنند

واعظان کاین جلوه در محراب و منبر میکنند

                                          چون به خلوت میروند ...

فصل دوم: دوراهی

اول جوابش را نمیدادم.

اصرار میکرد.

دلم میسوخت.جوابی میدادم بلکه...

فصل اوّل: خداحافظ تا نزدیکترین زمان

یکی از من پرسید عشق رو تعریف کن.

 به قول یلدا عشق بادمجون نیست که ...

فصل اوّل: روز نو یا سال نو؟؟؟

هفته آخر سال ۸۶

همه سختی های درس خواندن یک طرف سختی درس خوندن توی این یک هفته یک طرف! اصلا حس درس خواندن نیست. آدم حال و هوای رقص دارد تا درس! بد تر اینکه هر روز هفته یک امتحان باشد .

از طرفی حال و هوای خرید. از طرفی دیگر اصلا چیزی توی این دوگوله نمیره.

یادم میاد از تابستون برای عید لحظه شماری میکردم.  ولی حالا که ...

فصل اوّل: موزیک

سه شنبه ساعت ۴:۱۶. من و خواهرم در ماشین به طرف جلسه امتحان

نشسته ام روی صندلی کمک راننده و خواهرم کنارم. برگه ای که کلمات زبان را خلاصه کرده ام رو مرور میکنم. خدا خدا میکنم که خواهرم آهنگ نذاره که من بتونم یک دور دیگه بخونم و از طرفی دلم میخواد یک آهنگ بذاره که ...

فصل اوّل: سپندار مزد

آتش در دل فکن برپا کن صد شرر

                                     سوزان کوبان شکن بر کش جامی دگر

                                                                              زین شام و زین پگاه

                                                                                                      جانی دیوانه خواه

.

.

.

 

فصل اوّل: کلاس بیولوژی

زنگ خورده است. بچه ها تک تک و تک و توک میان به کلاس.

معلم وارد میشود. مانند همیشه آرام و ساکت و سربه زیر مستقیم به پشت میز خود میرود.بچه ها هنوز از ورود معلم با خبر نشده اند!

معلم لب به سخن باز نکرده بچه ها آنقدر معلم را با سوال های خود میپیچانند که ...

فصل اوّل: حماسه

مردم مثل گله بوفالو میروند جلو.

همین که صدای تیر میاد همه میخوابن. یکدیگر رو هول میدهند و بعضی مواقع بر میگردند.

نظامیان دلشان نمیاید تیر بزنند.اینها برادرانشان هستند. هم شهری ...

فصل اوّل: همه به جغجغه نیاز دارند

جغجغه

پیر آدمی که دیگه داره کوله بارشو جمع میکنه.

فرد میانسالی که داره آخرین تلاشهاشو برای کسب مال میکنه

فرد جوانی که داره با شور و نشاط به آینده ای درخشان نگاه میکنه.

نوجوانی که ...

فصل اوّل: 10 روز با حسین

                                         -ـ محرم ـ-

میخواستم هر روز از واقعه ایی که در اون روز اتفاق افتاده بنویسم. مطالبی پراکنده پیدا کردم ولی نتونستم تاریخی مناسب بیابم. پس به همین دلیل از وقایع خودم تو این ۱۰ روز مینویسم. کسانی که مشتاق به جمع آوری اطلاعات از امام حسین هستند میتونن به این سایت مراجعه کنند.(www.emamhossein.com)

۱.روز اول : مدرسه که رفتم دیدم همه سیاه پوشیدن.منم بی خبر از دنیا و ...

فصل اوّل: Good Bye My Leader

سه شنبه شب از باشگاه علمی پژوهشی جوان بر می گشتم خونه.  سر مجاهدین منتظر یک تاکسی بودم. بالاخره یک تاکسی پیدا شد توی این شهر خراب شده!(قصد توهین به یزد رو ندارم)

یک پیکان مدل 57. سفید . یک راننده و یک بغلدست راننده با کتهای چرمی مشکی و موهای فوکولی. یکی سیبیل پر پشت داشت یکی هم  3 تیغ کرده بود.چشم بسته هم میشد فهمید که ...

فصل اوّل: نماز شب

وقتی از همه بریدی.دردی بزرگ توی سینه ات هست که میخوای به یکی بگی ولی به کی؟ هر چقدر فکر میکنی میبینی که نه. به هیچ کی نمیتونی بگی. چیکار میکنی؟

وقتی یک خواهشی داری که هیچ کس نمیتونه انجامش بده. چیکار میکنی؟

میخوام لذت یک شب با خدا رو بهت نشون بدم. همون یک نفری که ...

فصل اوّل: شب یلدا

یک شب یلدای ایده آل:

شده شب یلدا. میریم خونه مامان بزرگ. زنگ میزنیم:

- کیه؟

-ماییم!

-بفرمایید!

میریم تو. به به...

فصل اوّل: چقدر بد بختی خدا سرمون ریخته!!!

 پریروز با حسن داشتم چت میکردم. حسن اطلاعات جالبی درباره خدا و از این چیزا داره. چند تا سوال کردم و جواب شنیدم.

شاید جالب نباشه. ولی خودم معتقدم از خیلی از مطالب کپی شده که در خیلی از وبلاگها نوشته میشه و هیچ گونه بار علمی نداره بهتره. حداقل وقتی میخونی اگه سودی نبری این احساس رو هم نمیکنی که وقتت تلف شده که آدم در خیلی وبلاگها همچنین احساسی را دارد.

ممنون

جعفر

---

jaffar: salam

hasan : salam

jaffar: che khabara

.

.

.

فصل اوّل: مامان بزرگ اومده. چی چی آورده؟؟؟

یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود پسری بود به اسم جعفر...

روزی از روزها مامان بزرگش اومده از سفر...

آره... مامان بزرگ اومده

-چی چی آورده؟ نخود و ...