بنده

تصویر 21- مکان مسجد بلال و ابی­ذر و جبل سلع در نقشه مشخّص است.

نمازمان که تمام شد برای نهار به سمتِ فست فودِ البیک رفتیم. دیروز تعریفش را از معاونِ آقای رضایی شنیدیم. مردِ خوب و با نمک و جوانی است به نام آقایِ عظیمی. از آنجایی که بودیم یعنی جنوبِ مسجدالنّبی به سمتِ شمالِ شرق باید حرکت می­کردیم یعنی در خیابانِ ملک فیصل به سمتِ قبرستانِ بقیع. فست فود با آرمِ قرمز رنگ و عکس یک پنگوئنِ کلاه به سر بود. مثل فست فودهایِ ایران (و انگار همه­ی جهان) به رنگ قرمز است. لابد رنگِ قرمز و نارنجی و این رنگ­هایِ گرم اشتها آور هستند. در یک پاساژ بزرگ قرار داشت. پاساژ شاید به اندازه­ی تیراژه و با همان امکانات بود امّا بسیار خلوت. جز من و یاسمن، به زور ده نفر دیگر در پاساژ بودند! من نمی­دانم در این شهر با این همه پاساژ، خریدارها کجایند؟ انگار فقط زائرین خریدارند؛ علی الخصوص از نوع ایرانی­شان. اکثر وسایلشان از بس استفاده نشده، خراب شده­اند. مثلاً یک شهرِ بازی کوچک بود که روی تمام وسایلش را پارچه کشیده بودند و جوری می­نمود که مدت­هاست دست نخورده. اکثر مغازه­ها هم بسته هستند. بعد از نمازِ ظهر در پاساژ بودیم پس نماز هم نبودند. برای چه کسی و چه زمانی این پاساژ را ساخته­اند؟ یعنی زمانِ حجّ واجب؟ یعنی سعودی­­ها هم فصلِ صید دارد و آن هم ذی­ الحجّه؟ و باقی سال را نفت می­خورند؟ جالب البیک بود که قسمت مجرّدین داشت و متأهلین. مثل لُژ خانوادگی با این تفاوت که منظور از قسمت مجرّدی­اش، «لِرّجالِ فقط» بود! زن­ها در این کشور هنوز در حدّ زمان جاهلیت ­اند.

یاسمن تعریف می­کند از قسمت زنانه­ی مسجدِ پیامبر که یکی از همین وُعّاظِ زنِ وهابی آمده و فارسی بلغور کرده که این آیه­ی قرآن که می­گوید: «به زنان با ایمان بگو جلبابتان را به سینه­هایتان نزدیک کنید تا شناخته نشوید[2]»، همین پوشیه است! یعنی روسری و مقنعه را از سر بیاورید تا به روی سینه که نتیجه­اش پوشیده شدنِ صورت و شناخته نشدن است! و یاسمن ادامه داد که اصلاً معنی آیه این نیست! معنی­اش این است که جلباب را به سینه­هایتان نزدیک کنید تا شناخته شوید! در زمانِ جاهلیت سینه­یِ زنان پیدا بوده که این دستور آمده تا زنانِ با ایمان آنرا بپوشانند و منظور از شناخته شدن، به قرینه­ی آیه، شناخته شدنِ زنانِ مؤمن به ایمان است تا مردان بفهمند که این­ها مسلمان و با ایمان هستند. قبل از اسلام از جمله کارهایی که اعراب در مهمانی­هایشان می­کردند، عوض کردن زن­هایشان بوده است! و این در زمانِ ما اینگونه ترجمه می­شود: عجب انسان­هایِ فهیمی بوده­اند! یعنی مردها آنقدر به زنانشان و زنان آنقدر به مردانشان اعتماد و علاقه داشته­اند که بعد از هم­بستر شدن با دیگری، باز هم به یکدیگر عشق می­ورزیدند! عجب جامعه­ی آزادی بوده است! آرمانِ ما است آن جامعه­ای که مردمش به آن حد از بلوغ فکری و عقلی رسیده باشند که بتوانند همچو کاری بکنند بدون این­که لطمه ببینند! این ترجمه­ی الآنِ اباحه­گرایانِ[3] وطنی و غیر وطنی می­تواند باشد؛ چرا که تا وقتی طرفین و همه راضی­اند و حقّ[4] هیچ بشری ضایع نشده و حقوق هیچ بشری زیرِ سؤال نرفته، پس هیچ عمل شنیئی رخ نداده است. حال غنیمت وهّابیت برایِ این­گونه اعراب، گرفتنِ همان بلوغِ کذایی از زنانشان است! چه اکنون زنانشان در اوج ذلّت­اند.

قسمتِ متأهلین البیک هم جالب بود. میزهایش درون اتاقکی بود با دربِ باد بزنی. چقدر عجیب! خانواده­ها درونِ این اتاقک­ها قائمکی غذا می­خورند! ما هم بی­نصیب نماندیم و طعمش را چشیدیم. دو تا ساندویچ گرفتیم به 5 ریال. ساندویچ مرغ؛ که در عکسش موجّه می­نمود؛ امّا وقتی آماده شد ساندویچی بود به اندازه­ی دو لقمه­ی غذای خودمان. دو تا نوشابه هم به دانه­ای 2ریال گرفتیم. غذایش بد نبود ولی آشِ دهن سوزی هم نبود. خدا را شکر، ما را که سیر کرد. در همان پاساژ دو تا بستنی هم خوردیم به دانه­ای 9ریال. اسماً بستنی­اش سوئیسی! بود لکن مُفت نمی­ارزید! به اندازه­ی یکی از این بستنی فروشی­هایِ اطرافِ میدانِ انقلاب هم نبود. اساساً برایِ ما ایرانی­ها خرید در این­جا همه­اش ضرر است!

بعد راهی مسجدِ ابوذر شدیم. دقیقاً نمی­دانستیم کجاست. از هر که هم می­پرسیدم نمی­دانست! چقدر عجیب! این مردم از صحابه انگار فقط عمر را می­شناسند! کمی هم ابوبکر و عثمان. می­گفتم مسجدِ اباذر؟ نمی­فهمید. ابی­ذر؟ نمی­فهمید. ابوذر؟ ایضاً! می­دانستم که مسجد در شارعِ ابی­ذر است. حتی شارع ابی­ذر را هم نمی­دانستند کجاست! خیلی عجیب بود. انگار فقط آدرس بازارها و هتل­ها را می­دانستند. احتمالاً دلیل ندانستن­شان کوچک بودن شهر و ماشین داشتنِ همه است. در مدینه شورلت و GMC ریخته است. در کلّ مدینه انگشت شمار، موتور سیکلت دیدم. و هیچ دوچرخه و حتّی اتوبوسِ عمومی­ای ندیدم. تاکسی­هایشان هم همین ماشین­های شخصی بودند. با ماشین GMC شاسی بلند و یوغوری که در خود امریکا هم بچّه پول­دارها سوار می­شوند، این­ها مسافر کشی می­کنند! با این­که اکثرشان ماشین دارند و حتّی زحمتِ یاد گرفتنِ نامِ خیابان را به خود نمی­دهند امّا خیابان­ها بسیار خلوت است. یک­دانه هم پلیسِ راهنمایی و رانندگی در شهر ندیدم. شاید اصلاً پلیس راهنمایی و رانندگی ندارند چون پلیس­های معمولی کارِ پلیس رانندگی را هم انجام می­دادند. چراغ راهنمایی هم بسیار اندک است و بسیاری از خیابان­ها بدون خط کشی. آخر یک مغازه­ی کوچک کنارِ بقیع بود که تسبیح و قرآن و وسائل مذهبی می­فروخت و می­دانست شارع ابی­ذر کجاست و گفت. شاید از 20 نفر پرسیدم. خیابان ملک فیصل را باز ادامه دادیم تا بقیع را رد کردیم و به مسجد مباهله و بعثه رسیدیم. اگر می­دانستیم مسجد ابوذر درست آن طرفِ مسجدالنّبی یعنی در شمالِ مسجد است، حتماً از وسطِ مسجد پیامبر می­گذشتیم تا آن همه راه را دُور نزنیم. حسابی خسته شدیم. برای رفع خستگی به هتل بعثه رفتیم و آبی خوردیم. از مدیر هتل که ایرانی بود آدرس را پرسیدیم که او هم نمی­دانست. گفت شاید از مساجد سبعه است! که نیست! اتّفاقاً مسجد ابوذر نزدیک بعثه هم هست! بعد از کلّی پیاده­روی به مسجد ابوذر رسیدیم که دربش بسته بود. سلامی به ابوذر دادیم و برگشتیم. این مسجد خانه­ی ابوذر بوده است. خدا رحمتش کند.

در راهِ بازگشت مسجد بُخاری را دیدیم که صحیح بخاری به نامش است. مسجد بین ساختمان­هایِ بلند بد جور کوچک و تو سری خور می­نمود. انگار آن وسط گیر کرده باشد. هتل رفتیم و ساکمان را بستیم و فرستادیم که برود مکّه. و این یعنی آخرین ساعات در شهرِ پیام­بر. تصمیم داشتیم آخرین شب را در مسجد پیامبر به بندگی یا عبادت بگذرانیم.