بنده

دو دسته برایم ارزش زیادی ندارند. یک آن دسته که از باخت‌ها بیش از حد ناراحت می‌شوند و دوم آن دسته که از بردها بیش از حد خوشحال. بازی دموکراسی متناوباً در حال تکرار است و به وضوح چرخش قدرت خود را نشان می‌دهد. در دموکراسی هیچ گروهی به مدت طولانی بر مسند قدرت نبوده است. نمی‌فهمم چرا آنهایی که زیاد ناراحت یا زیاد خوشحال می‌شوند این را درک نمی‌کنند. بیشتر احساس می‌کنم این دو قشر هر دو انحصار طلب و تمامیت‌خواه باشند. اینها می‌خواهد «همیشه» در قدرت باشند و اگر این نشود، خوب معلوم است که آشوب می‌کنند.

پس نه زیاد ناراحت شوید. نه زیاد خوشحال. البته این یکی از خصلت‌های مؤمنین نیز هست که زیاد شنیده‌اید و تکرار نمی‌کنم. واقعیت این است که من فکر میکنم رئیس‌جمهور در ایران 8 ساله است. به دلایل مختلف که در وبلاگم نوشته‌ام. همین است که من هم زیاد امیدی به رئیسی نداشتم. چه اینکه کاریزمای لازم را هم در او نمی‌دیدم. شاید قالیباف می‌توانست روحانی را به چالش بکشد اما رئیسی نه. همین است که نه زیاد تعجب کردم و نه ناراحت شدم. راستش روز انتخابات هم قرآن را باز کردم تا قلبم مطمئن شود که خدا هم من را مطمئن کرد: «قل لا یستوی الخبیث و الطیّب، و لو اعجبک کثرة الخبیث؛ فاتّقوالله یا اولی الالباب» (100 مائده)

حقیقت این است که اصلاً شکست معنای خاصی ندارد. پیروزی یعنی ادای تکلیف است. در حال مطالعه‌ی زندگینامه‌ی مرد شکست ناپذیر، فیدل کاسترو هستم. او شکست را به شکست واداشته است. شکستی نبوده که آنرا به پیروزی تبدیل نکرده باشد! در یک عملیات چریکی پدرشان در می‌آید! بعد از فرار به جایی میرسند تا استراحت کنند. امّا فیدل شروع میکند به حرف زدن! سخنرانی کردن! برای چند نفر؟ دو نفری که برایش باقی مانده است! در این سخنرانی (!) کاسترو با شور و هیجان از پیروزی و برنامه‌های دولت آینده‌اش میگوید! در حالی که همراهانش نمیدانستند دو سه روز دیگر زنده هستند یا نه! این است انقلابی

بی‌سابقه: رهبری از روشنگری نامزدها تشکر کردند 😉

بی‌ربط: یک اتفاق جالب و نادر. دیروز داشتم با یکی از کسانی که به #روحانی رأی داده بود حرف میزدم. بنده‌ی خدا دلگیر و افسرده بود! میخواست گریه کند! داشتم دلداریش میدادم! میگفتم عیب ندارد، حالا روحانی هم خوبه! بنده‌ی خدا معتقد بود روحانی به درد لای جرز دیوار هم نمیخورد ولی از ترس #رئیسی رأی داده بود و از این وضعیت کشور کلا نا امید و افسرده بود. روزی می‌رسد که بالاخره این مردم از حرف‌های تکراری شما خسته و آب‌دیده می‌شوند و دیگر خام حرف‌های شما نمی‌شوند. از هم اکنون بوی پیروزی به مشام می‌رسد. 😉